1Εν εκεινῳ τῳ καιρῳ επορευθη ο Ιησους τοις σαββασιν δια των σποριμων· οι δε μαθηται αυτου επεινασαν και ηρξαντο τιλλειν σταχυας και εσθιειν. 2οι δε Φαρισαιοι ιδοντες ειπαν αυτῳ Ιδου οι μαθηται σου ποιουσιν ο ουκ εξεστιν ποιειν εν σαββατῳ. 3ο δε ειπεν αυτοις Ουκ ανεγνωτε τι εποιησεν Δαυειδ οτε επεινασεν και οι μετ αυτου; 4πως εισηλθεν εις τον οικον του Θεου και τους αρτους της προθεσεως εφαγον, ο ουκ εξον ην αυτῳ φαγειν ουδε τοις μετ αυτου, ει μη τοις ιερευσιν μονοις; 5η ουκ ανεγνωτε εν τῳ νομῳ οτι τοις σαββασιν οι ιερεις εν τῳ ιερῳ το σαββατον βεβηλουσιν και αναιτιοι εισιν; 6λεγω δε υμιν οτι του ιερου μειζον εστιν ωδε. 7ει δε εγνωκειτε τι εστιν Ελεος θελω και ου θυσιαν, ουκ αν κατεδικασατε τους αναιτιους. 8κυριος γαρ εστιν του σαββατου ο Υιος του ανθρωπου. 9Και μεταβας εκειθεν ηλθεν εις την συναγωγην αυτων. 10και ιδου ανθρωπος χειρα εχων ξηραν· και επηρωτησαν αυτον λεγοντες Ει εξεστιν τοις σαββασιν θεραπευσαι; ινα κατηγορησωσιν αυτου. 11ο δε ειπεν αυτοις Τις εσται εξ υμων ανθρωπος ος εξει προβατον εν, και εαν εμπεσῃ τουτο τοις σαββασιν εις βοθυνον, ουχι κρατησει αυτο και εγερει; 12ποσῳ ουν διαφερει ανθρωπος προβατου. ωστε εξεστιν τοις σαββασιν καλως ποιειν. 13τοτε λεγει τῳ ανθρωπῳ Εκτεινον σου την χειρα. και εξετεινεν, και απεκατεσταθη υγιης ως η αλλη. 14εξελθοντες δε οι Φαρισαιοι συμβουλιον ελαβον κατ αυτου οπως αυτον απολεσωσιν. 15Ο δε Ιησους γνους ανεχωρησεν εκειθεν. και ηκολουθησαν αυτῳ πολλοι, και εθεραπευσεν αυτους παντας, 16και επετιμησεν αυτοις ινα μη φανερον αυτον ποιησωσιν· 17ινα πληρωθῃ το ρηθεν δια Ησαιου του προφητου λεγοντος 18Ιδου ο παις μου ον ῃρετισα, ο αγαπητος μου ον ευδοκησεν η ψυχη μου· θησω το Πνευμα μου επ αυτον, και κρισιν τοις εθνεσιν απαγγελει. 19ουκ ερισει ουδε κραυγασει, ουδε ακουσει τις εν ταις πλατειαις την φωνην αυτου. 20καλαμον συντετριμμενον ου κατεαξει και λινον τυφομενον ου σβεσει, εως αν εκβαλῃ εις νικος την κρισιν. 21και τῳ ονοματι αυτου εθνη ελπιουσιν. 22Τοτε προσηνεχθη αυτῳ δαιμονιζομενος τυφλος και κωφος· και εθεραπευσεν αυτον, ωστε τον κωφον λαλειν και βλεπειν. 23και εξισταντο παντες οι οχλοι και ελεγον Μητι ουτος εστιν ο υιος Δαυειδ; 24οι δε Φαρισαιοι ακουσαντες ειπον Ουτος ουκ εκβαλλει τα δαιμονια ει μη εν τῳ Βεελζεβουλ αρχοντι των δαιμονιων. 25ειδως δε τας ενθυμησεις αυτων ειπεν αυτοις Πασα βασιλεια μερισθεισα καθ εαυτης ερημουται, και πασα πολις η οικια μερισθεισα καθ εαυτης ου σταθησεται. 26και ει ο Σατανας τον Σαταναν εκβαλλει, εφ εαυτον εμερισθη· πως ουν σταθησεται η βασιλεια αυτου; 27και ει εγω εν Βεελζεβουλ εκβαλλω τα δαιμονια, οι υιοι υμων εν τινι εκβαλλουσιν; δια τουτο αυτοι κριται εσονται υμων. 28ει δε εν Πνευματι Θεου εγω εκβαλλω τα δαιμονια, αρα εφθασεν εφ υμας η βασιλεια του Θεου. 29η πως δυναται τις εισελθειν εις την οικιαν του ισχυρου και τα σκευη αυτου αρπασαι, εαν μη πρωτον δησῃ τον ισχυρον, και τοτε την οικιαν αυτου διαρπασει; 30ο μη ων μετ εμου κατ εμου εστιν, και ο μη συναγων μετ εμου σκορπιζει. 31Δια τουτο λεγω υμιν, πασα αμαρτια και βλασφημια αφεθησεται τοις ανθρωποις, η δε του Πνευματος βλασφημια ουκ αφεθησεται. 32και ος εαν ειπῃ λογον κατα του Υιου του ανθρωπου, αφεθησεται αυτῳ· ος δ αν ειπῃ κατα του Πνευματος του Αγιου, ουκ αφεθησεται αυτῳ ουτε εν τουτῳ τῳ αιωνι ουτε εν τῳ μελλοντι. 33Η ποιησατε το δενδρον καλον και τον καρπον αυτου καλον, η ποιησατε το δενδρον σαπρον και τον καρπον αυτου σαπρον· εκ γαρ του καρπου το δενδρον γινωσκεται. 34γεννηματα εχιδνων, πως δυνασθε αγαθα λαλειν πονηροι οντες; εκ γαρ του περισσευματος της καρδιας το στομα λαλει. 35ο αγαθος ανθρωπος εκ του αγαθου θησαυρου εκβαλλει αγαθα, και ο πονηρος ανθρωπος εκ του πονηρου θησαυρου εκβαλλει πονηρα. 36λεγω δε υμιν οτι παν ρημα αργον ο λαλησουσιν οι ανθρωποι, αποδωσουσιν περι αυτου λογον εν ημερᾳ κρισεως· 37εκ γαρ των λογων σου δικαιωθησῃ, και εκ των λογων σου καταδικασθησῃ. 38Τοτε απεκριθησαν αυτῳ τινες των γραμματεων και Φαρισαιων λεγοντες Διδασκαλε, θελομεν απο σου σημειον ιδειν. 39ο δε αποκριθεις ειπεν αυτοις Γενεα πονηρα και μοιχαλις σημειον επιζητει, και σημειον ου δοθησεται αυτῃ ει μη το σημειον Ιωνα του προφητου. 40ωσπερ γαρ ην Ιωνας εν τῃ κοιλιᾳ του κητους τρεις ημερας και τρεις νυκτας, ουτως εσται ο Υιος του ανθρωπου εν τῃ καρδιᾳ της γης τρεις ημερας και τρεις νυκτας. 41ανδρες Νινευειται αναστησονται εν τῃ κρισει μετα της γενεας ταυτης και κατακρινουσιν αυτην· οτι μετενοησαν εις το κηρυγμα Ιωνα, και ιδου πλειον Ιωνα ωδε. 42βασιλισσα νοτου εγερθησεται εν τῃ κρισει μετα της γενεας ταυτης και κατακρινει αυτην· οτι ηλθεν εκ των περατων της γης ακουσαι την σοφιαν Σολομωνος, και ιδου πλειον Σολομωνος ωδε. 43Οταν δε το ακαθαρτον πνευμα εξελθῃ απο του ανθρωπου, διερχεται δι ανυδρων τοπων ζητουν αναπαυσιν, και ουχ ευρισκει. 44τοτε λεγει Εις τον οικον μου επιστρεψω οθεν εξηλθον· και ελθον ευρισκει σχολαζοντα και σεσαρωμενον και κεκοσμημενον. 45τοτε πορευεται και παραλαμβανει μεθ εαυτου επτα ετερα πνευματα πονηροτερα εαυτου, και εισελθοντα κατοικει εκει· και γινεται τα εσχατα του ανθρωπου εκεινου χειρονα των πρωτων. ουτως εσται και τῃ γενεᾳ ταυτῃ τῃ πονηρᾳ. 46Ετι αυτου λαλουντος τοις οχλοις ιδου η μητηρ και οι αδελφοι αυτου ειστηκεισαν εξω ζητουντες αυτῳ λαλησαι. 47ειπεν δε τις αυτῳ Ιδου η μητηρ σου και οι αδελφοι σου εξω εστηκασιν ζητουντες σοι λαλησαι. 48ο δε αποκριθεις ειπεν τῳ λεγοντι αυτῳ Τις εστιν η μητηρ μου, και τινες εισιν οι αδελφοι μου; 49και εκτεινας την χειρα αυτου επι τους μαθητας αυτου ειπεν Ιδου η μητηρ μου και οι αδελφοι μου· 50οστις γαρ αν ποιησῃ το θελημα του Πατρος μου του εν ουρανοις, αυτος μου αδελφος και αδελφη και μητηρ εστιν.