1Још рече Господ Мојсију говорећи: 2Кажи синовима Израиљевим, и реци им: Кад ко заветује душу своју Господу, ти га уцени: 3А овако ћеш ценити: мушко од двадесет година до шездесет ценићеш педесет сикала сребра, по сиклу светом. 4Ако буде женско, ценићеш тридесет сикала. 5Ако је од пет до двадесет година, ценићеш мушко двадесет сикала а женско десет сикала. 6Ако је од једног месеца до пет година, ценићеш мушко пет сикала сребра, а женско ћеш ценити три сикла сребра. 7Ако ли буде од шездесет година и више, ако је мушко, ценићеш петнаест сикала, а женско десет сикала. 8Ако је сиромах да не може платити цену, онда нека дође к свештенику да га уцени свештеник, и према ономе што може дати који се заветовао, нека га свештеник уцени. 9Ако би заветовао живинче од оних што се приносе Господу, шта год да Господу, свето је. 10Да га не промени ни даде друго за оно, ни добро за рђаво, ни рђаво за добро; ако ли би како променио живинче, онда ће бити свето и оно и друго које је дао за оно. 11Ако ли би заветовао живинче нечисто од оних што се не приносе Господу, нека се доведе живинче пред свештеника; 12И нека га процени свештеник, било добро или рђаво; и како га процени свештеник, тако да буде. 13Ако би га хтео откупити, нека на цену твоју дометне још пети део. 14Кад би ко заветовао кућу своју, да је света Господу, нека је процени свештеник, била добра или рђава; како је процени свештеник, тако да буде. 15Ако би онај који заветује хтео откупити кућу своју, нека на цену твоју дометне још пети део, па нека је његова. 16Ако би ко заветовао Господу део њиве своје, ценићеш је према усеву: гомер јечма где се посеје, ценићеш педесет сикала сребра. 17Ако би од опросне године заветовао њиву своју, нека остане по твојој цени. 18Ако ли после опросне године заветује њиву своју, тада нека му свештеник прорачуна новце према броју година које остају до опросне године, и нека се одбије до твоје цене. 19И ако би хтео откупити њиву своју онај који је заветује, нека дометне на цену твоју још пети део, и нека буде његова. 20Али ако не откупи њиве, и њива се прода другом, не може се више откупити; 21Него ће она њива, кад се опрости опросне године, бити света Господу, као њива заветована, свештеникова нека буде. 22Ако ли би ко заветовао Господу њиву купљену, која није достојање његово, 23Свештеник нека му прорачуна цену до године опросне, и нека у онај дан да ту цену да буде ствар света Господу. 24А године опросне да се врати њива ономе од кога је купљена, чије је достојање она њива. 25А свака цена твоја нека буде на сикле свете, а у сиклу има двадесет новаца. 26Али првина од стоке, које су Господње, нико да не заветује, било говече или ситна стока, јер је Господње. 27Ако ли би било од животиња нечистих, онда нека откупи по твојој цени дометнув пети део одозго; ако ли се не откупи, нека се прода по твојој цени. 28Али ни једна ствар заветована, шта ко заветује Господу од чега му драго што има, од људи или од стоке или од њиве своје, да се не продаје ни откупљује; свака ствар заветована светиња је над светињама Господу. 29Живинче заветовано, које човек заветује, да се не откупљује, него да се убије. 30И сваки десетак земаљски од усева земаљског и од воћа, Господњи је, светиња је Господу. 31Али, ко би хтео откупити шта десетка свог, нека на цену дометне још пети део. 32И десетак од говеда и од ситне стоке, које дође под штап пастирски десето, да је свето Господу. 33Да се не бира добро ни рђаво, да се не мења; ако ли би се како год променило, онда нека буде и оно и друго промењено света ствар, и да се не откупи. 34Ово су заповести које заповеди Господ Мојсију за синове Израиљеве на гори Синајској.