1Ανδρες αδελφοι και πατερες, ακουσατε μου της προς υμας νυνι απολογιας. 2—ακουσαντες δε οτι τῃ Εβραιδι διαλεκτῳ προσεφωνει αυτοις μαλλον παρεσχον ησυχιαν. και φησιν— 3Εγω ειμι ανηρ Ιουδαιος, γεγεννημενος εν Ταρσῳ της Κιλικιας, ανατεθραμμενος δε εν τῃ πολει ταυτῃ, παρα τους ποδας Γαμαλιηλ πεπαιδευμενος κατα ακριβειαν του πατρῳου νομου, ζηλωτης υπαρχων του Θεου καθως παντες υμεις εστε σημερον· 4ος ταυτην την Οδον εδιωξα αχρι θανατου, δεσμευων και παραδιδους εις φυλακας ανδρας τε και γυναικας, 5ως και ο αρχιερευς μαρτυρει μοι και παν το πρεσβυτεριον· παρ ων και επιστολας δεξαμενος προς τους αδελφους εις Δαμασκον επορευομην, αξων και τους εκεισε οντας δεδεμενους εις Ιερουσαλημ ινα τιμωρηθωσιν. 6Εγενετο δε μοι πορευομενῳ και εγγιζοντι τῃ Δαμασκῳ περι μεσημβριαν εξαιφνης εκ του ουρανου περιαστραψαι φως ικανον περι εμε, 7επεσα τε εις το εδαφος και ηκουσα φωνης λεγουσης μοι Σαουλ Σαουλ, τι με διωκεις; 8εγω δε απεκριθην Τις ει, Κυριε; ειπεν τε προς εμε Εγω ειμι Ιησους ο Ναζωραιος, ον συ διωκεις. 9οι δε συν εμοι οντες το μεν φως εθεασαντο, την δε φωνην ουκ ηκουσαν του λαλουντος μοι. 10ειπον δε Τι ποιησω, Κυριε; ο δε Κυριος ειπεν προς με Αναστας πορευου εις Δαμασκον, κακει σοι λαληθησεται περι παντων ων τετακται σοι ποιησαι. 11ως δε ουκ ενεβλεπον απο της δοξης του φωτος εκεινου, χειραγωγουμενος υπο των συνοντων μοι ηλθον εις Δαμασκον. 12Ανανιας δε τις ανηρ ευλαβης κατα τον νομον, μαρτυρουμενος υπο παντων των κατοικουντων Ιουδαιων, 13ελθων προς εμε και επιστας ειπεν μοι Σαουλ αδελφε, αναβλεψον. καγω αυτῃ τῃ ωρᾳ ανεβλεψα εις αυτον. 14ο δε ειπεν Ο Θεος των πατερων ημων προεχειρισατο σε γνωναι το θελημα αυτου και ιδειν τον Δικαιον και ακουσαι φωνην εκ του στοματος αυτου, 15οτι εσῃ μαρτυς αυτῳ προς παντας ανθρωπους ων εωρακας και ηκουσας. 16και νυν τι μελλεις; αναστας βαπτισαι και απολουσαι τας αμαρτιας σου, επικαλεσαμενος το ονομα αυτου. 17Εγενετο δε μοι υποστρεψαντι εις Ιερουσαλημ και προσευχομενου μου εν τῳ ιερῳ γενεσθαι με εν εκστασει 18και ιδειν αυτον λεγοντα μοι Σπευσον και εξελθε εν ταχει εξ Ιερουσαλημ, διοτι ου παραδεξονται σου μαρτυριαν περι εμου. 19καγω ειπον Κυριε, αυτοι επιστανται οτι εγω ημην φυλακιζων και δερων κατα τας συναγωγας τους πιστευοντας επι σε· 20και οτε εξεχυννετο το αιμα Στεφανου του μαρτυρος σου, και αυτος ημην εφεστως και συνευδοκων και φυλασσων τα ιματια των αναιρουντων αυτον. 21και ειπεν προς με Πορευου, οτι εγω εις εθνη μακραν εξαποστελω σε. 22Ηκουον δε αυτου αχρι τουτου του λογου, και επηραν την φωνην αυτων λεγοντες Αιρε απο της γης τον τοιουτον· ου γαρ καθηκεν αυτον ζην. 23κραυγαζοντων τε αυτων και ριπτουντων τα ιματια και κονιορτον βαλλοντων εις τον αερα, 24εκελευσεν ο χιλιαρχος εισαγεσθαι αυτον εις την παρεμβολην, ειπας μαστιξιν ανεταζεσθαι αυτον, ινα επιγνῳ δι ην αιτιαν ουτως επεφωνουν αυτῳ. 25ως δε προετειναν αυτον τοις ιμασιν, ειπεν προς τον εστωτα εκατονταρχον ο Παυλος Ει ανθρωπον Ρωμαιον και ακατακριτον εξεστιν υμιν μαστιζειν; 26ακουσας δε ο εκατονταρχης προσελθων τῳ χιλιαρχῳ απηγγειλεν λεγων Τι μελλεις ποιειν; ο γαρ ανθρωπος ουτος Ρωμαιος εστιν. 27προσελθων δε ο χιλιαρχος ειπεν αυτῳ Λεγε μοι, συ Ρωμαιος ει; ο δε εφη Ναι. 28απεκριθη δε ο χιλιαρχος Εγω πολλου κεφαλαιου την πολιτειαν ταυτην εκτησαμην. ο δε Παυλος εφη Εγω δε και γεγεννημαι. 29ευθεως ουν απεστησαν απ αυτου οι μελλοντες αυτον ανεταζειν· και ο χιλιαρχος δε εφοβηθη επιγνους οτι Ρωμαιος εστιν και οτι αυτον ην δεδεκως. 30Τῃ δε επαυριον βουλομενος γνωναι το ασφαλες, το τι κατηγορειται υπο των Ιουδαιων, ελυσεν αυτον, και εκελευσεν συνελθειν τους αρχιερεις και παν το συνεδριον, και καταγαγων τον Παυλον εστησεν εις αυτους.