1Kaj Ijob daŭrigis siajn sentencojn, kaj diris:¶ 2Kiel vivas Dio, kiu rifuzis al mi miajn rajtojn, 3Tiel longe, kiel mia animo estas en mi 4Miaj lipoj ne eldiros malĝustaĵon, 5Malproksime estas de mi, 6Mian pravecon mi tenas forte, kaj mi ne ellasos ĝin; 7Mia malamiko estu rigardata kiel malvirtulo, 8Ĉar kio estas la espero de hipokritulo, 9Ĉu lian kriadon Dio aŭskultos, 10Ĉu li povas havi ĝuon de la Plejpotenculo, 11Mi instruos vin pri la mano de Dio; 12Jen vi ĉiuj mem vidis; 13Tia estas la sorto de malbona homo ĉe Dio, 14Se li havos multe da filoj, ili iros sub la glavon; 15Tiujn, kiuj restos ĉe li, enterigos la morto; 16Se li kolektos arĝenton kiel polvon 17Tiam li pretigos, sed justulo metos sur sin la vestojn, 18Li konstruas sian domon kiel tineo, 19Li kuŝiĝas riĉa, kaj nenion kunportas; 20Teruro superfalos lin kiel akvo; 21Levos lin vento orienta, kaj foriros, 22Li tion ĵetos sur lin senkompate; 23Oni kunfrapos pri li la manojn,