1Kaj Ijob respondis kaj diris:¶ 2Certe, vi solaj estas homoj, 3Mi ankaŭ havas koron, kiel vi; 4Mi fariĝis mokataĵo por mia amiko, 5Malestimata lucerneto li estas antaŭ la pensoj de feliĉuloj, 6Bonstataj estas la tendoj de rabistoj, 7Vere, demandu la brutojn, kaj ili instruos vin; 8Aŭ parolu kun la tero, kaj ĝi klarigos al vi; 9Kiu ne ekscius el ĉio ĉi tio, 10De Tiu, en kies mano estas la animo de ĉio vivanta 11La orelo esploras ja la parolon, 12La maljunuloj posedas saĝon, 13Ĉe Li estas la saĝo kaj la forto; 14Kion Li detruas, tio ne rekonstruiĝas; 15Kiam Li digas la akvon, ĝi elsekiĝas; 16Ĉe Li estas potenco kaj forto; 17Li irigas konsilistojn kiel erarvagantojn, 18La ligilojn de reĝoj Li malligas, 19Li erarvagigas la pastrojn 20Li mutigas la lipojn de fidinduloj 21Li verŝas honton sur eminentulojn 22Li malkovras profundaĵon el meze de mallumo, 23Li grandigas naciojn kaj pereigas ilin, 24Li senkuraĝigas la ĉefojn de la popolo de la lando 25Ili palpas en mallumo, en senlumeco;