1Kaj ekparolis Cofar, la Naamano, kaj diris:¶ 2Ĉu kontraŭ multe da vortoj oni ne povas doni respondon? 3Ĉu via senenhava parolado devas silentigi la homojn, 4Vi diras: Mia opinio estas ĝusta, 5Sed ho, se Dio ekparolus, 6Kaj malkaŝus antaŭ vi la sekretojn de la saĝo, 7Ĉu vi povas eltrovi la esencon de Dio? 8Tio estas pli alta ol la ĉielo; 9Pli longa ol la tero estas ĝia mezuro, 10Se Li preteriros, kaj fermos, kaj faros juĝon, 11Ĉar Li konas la homojn malvirtajn; 12Eĉ vanta homo devas kompreni, 13Se vi aranĝas vian koron 14Se vi forigas la malvirton, kiu estas en via mano, 15Tiam vi povos levi vian vizaĝon sen difekto; 16Tiam vi forgesos mizeron; 17Kaj via vivo leviĝos pli hele ol la tagmezo, 18Kaj vi estos trankvila, ĉar ekzistas espero; 19Vi kuŝos, kaj neniu vin timigos; 20Sed la okuloj de malpiuloj konsumiĝos,