1Και εγενετο εν τῳ ειναι αυτον εν τοπῳ τινι προσευχομενον, ως επαυσατο, ειπεν τις των μαθητων αυτου προς αυτον Κυριε, διδαξον ημας προσευχεσθαι, καθως και Ιωανης εδιδαξεν τους μαθητας αυτου. 2ειπεν δε αυτοις Οταν προσευχησθε, λεγετε Πατερ, αγιασθητω το ονομα σου· ελθατω η βασιλεια σου· 3τον αρτον ημων τον επιουσιον διδου ημιν το καθ ημεραν· 4και αφες ημιν τας αμαρτιας ημων, και γαρ αυτοι αφιομεν παντι οφειλοντι ημιν· και μη εισενεγκῃς ημας εις πειρασμον. 5Και ειπεν προς αυτους Τις εξ υμων εξει φιλον, και πορευσεται προς αυτον μεσονυκτιου και ειπῃ αυτῳ Φιλε, χρησον μοι τρεις αρτους, 6επειδη φιλος μου παρεγενετο εξ οδου προς με και ουκ εχω ο παραθησω αυτῳ· 7κακεινος εσωθεν αποκριθεις ειπῃ Μη μοι κοπους παρεχε· ηδη η θυρα κεκλεισται, και τα παιδια μου μετ εμου εις την κοιτην εισιν· ου δυναμαι αναστας δουναι σοι. 8λεγω υμιν, ει και ου δωσει αυτῳ αναστας δια το ειναι φιλον αυτου, δια γε την αναιδιαν αυτου εγερθεις δωσει αυτῳ οσων χρῃζει. 9Καγω υμιν λεγω, αιτειτε, και δοθησεται υμιν· ζητειτε, και ευρησετε· κρουετε, και ανοιγησεται υμιν· 10πας γαρ ο αιτων λαμβανει, και ο ζητων ευρισκει, και τῳ κρουοντι ανοιγησεται. 11τινα δε εξ υμων τον πατερα αιτησει ο υιος ιχθυν, μη αντι ιχθυος οφιν αυτῳ επιδωσει; 12η και αιτησει ῳον, επιδωσει αυτῳ σκορπιον; 13ει ουν υμεις πονηροι υπαρχοντες οιδατε δοματα αγαθα διδοναι τοις τεκνοις υμων, ποσῳ μαλλον ο Πατηρ ο εξ ουρανου δωσει Πνευμα Αγιον τοις αιτουσιν αυτον. 14Και ην εκβαλλων δαιμονιον, και αυτο ην κωφον· εγενετο δε του δαιμονιου εξελθοντος ελαλησεν ο κωφος. και εθαυμασαν οι οχλοι· 15τινες δε εξ αυτων ειπαν Εν Βεελζεβουλ τῳ αρχοντι των δαιμονιων εκβαλλει τα δαιμονια· 16ετεροι δε πειραζοντες σημειον εξ ουρανου εζητουν παρ αυτου. 17αυτος δε ειδως αυτων τα διανοηματα ειπεν αυτοις Πασα βασιλεια εφ εαυτην διαμερισθεισα ερημουται, και οικος επι οικον πιπτει. 18ει δε και ο Σατανας εφ εαυτον διεμερισθη, πως σταθησεται η βασιλεια αυτου; οτι λεγετε εν Βεελζεβουλ εκβαλλειν με τα δαιμονια. 19ει δε εγω εν Βεελζεβουλ εκβαλλω τα δαιμονια, οι υιοι υμων εν τινι εκβαλλουσιν; δια τουτο αυτοι υμων κριται εσονται. 20ει δε εν δακτυλῳ Θεου εγω εκβαλλω τα δαιμονια, αρα εφθασεν εφ υμας η βασιλεια του Θεου. 21οταν ο ισχυρος καθωπλισμενος φυλασσῃ την εαυτου αυλην, εν ειρηνῃ εστιν τα υπαρχοντα αυτου· 22επαν δε ισχυροτερος αυτου επελθων νικησῃ αυτον, την πανοπλιαν αυτου αιρει εφ ῃ επεποιθει, και τα σκυλα αυτου διαδιδωσιν. 23Ο μη ων μετ εμου κατ εμου εστιν, και ο μη συναγων μετ εμου σκορπιζει. 24Οταν το ακαθαρτον πνευμα εξελθῃ απο του ανθρωπου, διερχεται δι ανυδρων τοπων ζητουν αναπαυσιν, και μη ευρισκον λεγει Υποστρεψω εις τον οικον μου οθεν εξηλθον· 25και ελθον ευρισκει σεσαρωμενον και κεκοσμημενον. 26τοτε πορευεται και παραλαμβανει ετερα πνευματα πονηροτερα εαυτου επτα, και εισελθοντα κατοικει εκει, και γινεται τα εσχατα του ανθρωπου εκεινου χειρονα των πρωτων. 27Εγενετο δε εν τῳ λεγειν αυτον ταυτα επαρασα τις φωνην γυνη εκ του οχλου ειπεν αυτῳ Μακαρια η κοιλια η βαστασασα σε και μαστοι ους εθηλασας. 28αυτος δε ειπεν Μενουν μακαριοι οι ακουοντες τον λογον του Θεου και φυλασσοντες. 29Των δε οχλων επαθροιζομενων ηρξατο λεγειν Η γενεα αυτη γενεα πονηρα εστιν· σημειον ζητει, και σημειον ου δοθησεται αυτῃ ει μη το σημειον Ιωνα. 30καθως γαρ εγενετο Ιωνας τοις Νινευειταις σημειον, ουτως εσται και ο Υιος του ανθρωπου τῃ γενεᾳ ταυτῃ. 31βασιλισσα νοτου εγερθησεται εν τῃ κρισει μετα των ανδρων της γενεας ταυτης και κατακρινει αυτους· οτι ηλθεν εκ των περατων της γης ακουσαι την σοφιαν Σολομωνος, και ιδου πλειον Σολομωνος ωδε. 32ανδρες Νινευειται αναστησονται εν τῃ κρισει μετα της γενεας ταυτης και κατακρινουσιν αυτην· οτι μετενοησαν εις το κηρυγμα Ιωνα, και ιδου πλειον Ιωνα ωδε. 33Ουδεις λυχνον αψας εις κρυπτην τιθησιν ουδε υπο τον μοδιον, αλλ επι την λυχνιαν, ινα οι εισπορευομενοι το φεγγος βλεπωσιν. 34ο λυχνος του σωματος εστιν ο οφθαλμος σου. οταν ο οφθαλμος σου απλους ῃ, και ολον το σωμα σου φωτεινον εστιν· επαν δε πονηρος ῃ, και το σωμα σου σκοτεινον. 35σκοπει ουν μη το φως το εν σοι σκοτος εστιν. 36ει ουν το σωμα σου ολον φωτεινον, μη εχον μερος τι σκοτεινον, εσται φωτεινον ολον ως οταν ο λυχνος τῃ αστραπῃ φωτιζῃ σε. 37Εν δε τῳ λαλησαι ερωτᾳ αυτον Φαρισαιος οπως αριστησῃ παρ αυτῳ· εισελθων δε ανεπεσεν. 38ο δε Φαρισαιος ιδων εθαυμασεν οτι ου πρωτον εβαπτισθη προ του αριστου. 39ειπεν δε ο Κυριος προς αυτον Νυν υμεις οι Φαρισαιοι το εξωθεν του ποτηριου και του πινακος καθαριζετε, το δε εσωθεν υμων γεμει αρπαγης και πονηριας. 40αφρονες, ουχ ο ποιησας το εξωθεν και το εσωθεν εποιησεν; 41πλην τα ενοντα δοτε ελεημοσυνην, και ιδου παντα καθαρα υμιν εστιν. 42αλλα ουαι υμιν τοις Φαρισαιοις, οτι αποδεκατουτε το ηδυοσμον και το πηγανον και παν λαχανον, και παρερχεσθε την κρισιν και την αγαπην του Θεου· ταυτα δε εδει ποιησαι κακεινα μη παρειναι. 43ουαι υμιν τοις Φαρισαιοις, οτι αγαπατε την πρωτοκαθεδριαν εν ταις συναγωγαις και τους ασπασμους εν ταις αγοραις. 44ουαι υμιν, οτι εστε ως τα μνημεια τα αδηλα, και οι ανθρωποι οι περιπατουντες επανω ουκ οιδασιν. 45Αποκριθεις δε τις των νομικων λεγει αυτῳ Διδασκαλε, ταυτα λεγων και ημας υβριζεις. 46ο δε ειπεν Και υμιν τοις νομικοις ουαι, οτι φορτιζετε τους ανθρωπους φορτια δυσβαστακτα, και αυτοι ενι των δακτυλων υμων ου προσψαυετε τοις φορτιοις. 47ουαι υμιν, οτι οικοδομειτε τα μνημεια των προφητων, οι δε πατερες υμων απεκτειναν αυτους. 48αρα μαρτυρες εστε και συνευδοκειτε τοις εργοις των πατερων υμων, οτι αυτοι μεν απεκτειναν αυτους, υμεις δε οικοδομειτε. 49δια τουτο και η σοφια του Θεου ειπεν Αποστελω εις αυτους προφητας και αποστολους, και εξ αυτων αποκτενουσιν και διωξουσιν, 50ινα εκζητηθῃ το αιμα παντων των προφητων το εκκεχυμενον απο καταβολης κοσμου απο της γενεας ταυτης, 51απο αιματος Αβελ εως αιματος Ζαχαριου του απολομενου μεταξυ του θυσιαστηριου και του οικου· ναι, λεγω υμιν, εκζητηθησεται απο της γενεας ταυτης. 52ουαι υμιν τοις νομικοις, οτι ηρατε την κλειδα της γνωσεως· αυτοι ουκ εισηλθατε και τους εισερχομενους εκωλυσατε. 53Κακειθεν εξελθοντος αυτου ηρξαντο οι γραμματεις και οι Φαρισαιοι δεινως ενεχειν και αποστοματιζειν αυτον περι πλειονων, 54ενεδρευοντες αυτον θηρευσαι τι εκ του στοματος αυτου.