1Још рече Господ Мојсију говорећи: 2Кажи синовима Израиљевим, и реци им: кад ко завјетује душу своју Господу, ти га уцијени: 3А овако ћеш цијенити: мушко од двадесет година до шездесет цијенићеш педесет сикала сребра, по сиклу светом. 4Ако буде женско, цијенићеш тридесет сикала. 5Ако је од пет до двадесет година,цијенићеш мушко двадесет сикала а женско десет сикала. 6Ако је од једнога мјесеца до пет година, цијенићеш мушко пет сикала сребра, а женско ћеш цијенити три сикла сребра. 7Ако ли буде од шездесет година и више, ако је мушко, цијенићеш петнаест сикала, а женско десет сикала. 8Ако је сиромах да не може платити цијене, онда нека дође к свештенику да га уцијени свештеник, и према ономе што може дати који се завјетовао, нека га свештеник уцијени. 9Ако би завјетовао живинче од онијех што се приносе Господу, што год да Господу, свето је. 10Да га не промијени ни даде друго за оно, ни добро за рђаво, ни рђаво за добро; ако ли би како промијенио живинче, онда ће бити свето и оно и друго које је дао за оно. 11Ако ли би завјетовао живинче нечисто од онијех што се не приносе Господу, нека се доведе живинче пред свештеника; 12И нека га прецијени свештеник, било добро или рђаво; и како га прецијени свештеник, тако да буде. 13Ако би га хтио откупити, нека на цијену твоју дометне још пети дио. 14Кад би ко завјетовао кућу своју, да је света Господу, нека је прецијени свештеник, била добра или рђава; како је прецијени свештеник, тако да буде. 15Ако би онај који завјетује хтио откупити кућу своју, нека на цијену твоју дометне још пети дио, па нека је његова. 16Ако би ко завјетовао Господу дио њиве своје, цијенићеш је према усјеву: гомер јечма гдје се посије, цијенићеш педесет сикала сребра. 17Ако би од опросне године завјетовао њиву своју, нека остане по твојој цијени. 18Ако ли послије опросне године завјетује њиву своју, тада нека му свештеник прорачуна новце према броју година које остају до опросне године, и нека се одбије до твоје цијене. 19И ако би хтио откупити њиву своју онај који је завјетује, нека дометне на цијену твоју још пети дио, и нека буде његова. 20Али ако не откупи њиве, и њива се прода другоме, не може се више откупити; 21Него ће она њива, кад се опрости опросне године, бити света Господу, као њива завјетована, свештеникова нека буде. 22Ако ли би ко завјетовао Господу њиву купљену, која није достојање његово, 23Свештеник нека му прорачуна цијену до године опросне, и нека у онај дан да ту цијену да буде ствар света Господу. 24А године опросне да се врати њива ономе од кога је купљена, чије је достојање она њива. 25А свака цијена твоја нека буде на сикле свете, а у сиклу има двадесет новаца. 26Али првина од стоке, које су Господње, нико да не завјетује, било говече или ситна стока, јер је Господње. 27Ако ли би било од животиња нечистијех, онда нека откупи по твојој цијени дометнув пети дио озго; ако ли се откупи, нека се прода по твојој цијени. 28Али ни једна ствар завјетована, што ко завјетује Господу од чега му драго што има, од људи или од стоке или од њиве своје, да се не продаје ни откупљује; свака ствар завјетована светиња је над светињама Господу. 29Живинче завјетовано, које човјек завјетује, да се не откупљује, него да се убије. 30И сваки десетак земаљски од усјева земаљскога и од воћа, Господњи је, светиња је Господу. 31Али ко би хтио откупити што десетка својега, нека на цијену дометне још пети дио. 32И десетак од говеда и од ситне стоке, које дође под штап пастирски десето, да је свето Господу. 33Да се не бира добро ни рђаво, да се не мијења; ако ли би се како год промијенило, онда нека буде и оно и друго промијењено света ствар, и да се не откупи. 34Ово су заповијести које заповједи Господ Мојсију за синове Израиљеве на гори Синајској.