1De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende; 2Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand: 3En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht! 4Kan een reine uit een onreine komen? Niet een! 5Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt: 6Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft! 7Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op. 8Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof: 9Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant. 10Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer. 11Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt: 12Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. 14:12b Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet! 13Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, 14Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt! 15Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken! 16Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren, 17Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken! 18Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt, 19Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in, 20Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg. 21Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet. 22Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!