1Efa ho ritra ny aiko; Efa milopilopy ny androko; Efa miandry ahy ny fasana.¶
2Eny, fanesoana tokoa no manodidina ahy, ary tsy maintsy mijery ny filany ady amiko aho.¶
3Masina Hianao, aoka ny tenanao ihany no hiantoka ahy aminao; Fa iza moa no hety hiantoka ahy?¶
4Fa ny fon'ireto dia voahidinao tsy hidiran'ny fahalalana; koa izany no tsy hanandratanao azy.¶
5Izay manolotra ny sakaizany ho babo, dia ho pahina kosa ny mason'ny zanany.
6
7Efa pahina ny masoko noho ny alahelo; Ary efa toy ny aloka ny momba ny tenako rehetra.¶
8Ankona noho izany ny olona mahitsy, ary ny tsy manan-tsiny mihendratra mahita ny mpihatsaravela-tsihy.40¶
9Fa ny marina mifikitra tsara amin'ny halehany, ary izay madio tanana no hitombo hery.¶
10Avia avokoa indray ary ianareo rehetra tsy mahita izay olon-kendry eo aminareo aho.
11
12Ny alina ataon'ireny ho antoandro, ary ny mazava ho efa akaiky, nefa tamy ihany ny maizina.¶
13Raha mbola misy antenaiko, dia ny fiainan-tsi-hita fonenako ihany; Ao amin'ny maizina no hamelarako ny fandriako.¶
14Ny fasana no nantsoiko hoe: Raiko ianao; Ary ny kankana: Reniko sy anabaviko ianao.¶
15Fa aiza ary ny fanantenako? Ary iza no mahita azy?¶
16Midina any amin'ny vavahadin'ny fiainan-tsi-hita izany, raha mba hahita fitsaharana ao amin'ny vovoka aho.