1Psalmus David, in finem, pro Idithum. 2Nonne Deo subiecta erit anima mea? ab ipso enim salutare meum. 3Nam et ipse Deus meus, et salutaris meus: susceptor meus, non movebor amplius. 4Quousque irruitis in hominem? interficitis universi vos: tamquam parieti inclinato et maceriae depulsae. 5Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere, cucurri in siti: ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant. 6Verumtamen Deo subiecta esto anima mea: quoniam ab ipso patientia mea. 7Quia ipse Deus meus, et salvator meus: adiutor meus, non emigrabo. 8In Deo salutare meum, et gloria mea: Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est. 9Sperate in eo omnis congregatio populi, effundite coram illo corda vestra: Deus adiutor noster in aeternum. 10Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris: ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum. 11Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere: divitiae si affluant, nolite cor apponere. 12Semel locutus est Deus, duo haec audivi, quia potestas Dei est, 13et tibi Domine misericordia: quia tu reddes unicuique iuxta opera sua.