1Psalmus David, in finem, filiis Core.
2Audite haec omnes Gentes: auribus percipite omnes, qui habitatis orbem:
3Quique terrigenae, et filii hominum: simul in unum dives et pauper.
4Os meum loquetur sapientiam: et meditatio cordis mei prudentiam.
5Inclinabo in parabolam aurem meam: aperiam in psalterio propositionem meam.
6Cur timebo in die mala? iniquitas calcanei mei circumdabit me:
7Qui confidunt in virtute sua: et in multitudine divitiarum suarum gloriantur.
8Frater non redimit, redimet homo: non dabit Deo placationem suam.
9Et pretium redemptionis animae suae: et laborabit in aeternum,
10et vivet adhuc in finem.
11Non videbit interitum, cum viderit sapientes morientes: simul insipiens, et stultus peribunt. Et relinquent alienis divitias suas:
12et sepulchra eorum domus illorum in aeternum. Tabernacula eorum in progenie, et progenie: vocaverunt nomina sua in terris suis.
13Et homo, cum in honore esset, non intellexit: comparatus est iumentis insipientibus, et similis factus est illis.
14Haec via illorum scandalum ipsis: et postea in ore suo complacebunt.
15Sicut oves in inferno positi sunt: mors depascet eos. Et dominabuntur eorum iusti in matutino: et auxilium eorum veterascet in inferno a gloria eorum.
16Verumtamen Deus redimet animam meam de manu inferi, cum acceperit me.
17Ne timueris cum dives factus fuerit homo: et cum multiplicata fuerit gloria domus eius.
18Quoniam cum interierit, non sumet omnia: neque descendet cum eo gloria eius.
19Quia anima eius in vita ipsius benedicetur: confitebitur tibi cum benefeceris ei.
20Introibit usque in progenies patrum suorum: et usque in aeternum non videbit lumen.
21Homo, cum in honore esset, non intellexit: comparatus est iumentis insipientibus, et similis factus est illis.