1Psalmus David, in finem, filiis Core. 2Audite haec omnes Gentes: auribus percipite omnes, qui habitatis orbem: 3Quique terrigenae, et filii hominum: simul in unum dives et pauper. 4Os meum loquetur sapientiam: et meditatio cordis mei prudentiam. 5Inclinabo in parabolam aurem meam: aperiam in psalterio propositionem meam. 6Cur timebo in die mala? iniquitas calcanei mei circumdabit me: 7Qui confidunt in virtute sua: et in multitudine divitiarum suarum gloriantur. 8Frater non redimit, redimet homo: non dabit Deo placationem suam. 9Et pretium redemptionis animae suae: et laborabit in aeternum, 10et vivet adhuc in finem. 11Non videbit interitum, cum viderit sapientes morientes: simul insipiens, et stultus peribunt. Et relinquent alienis divitias suas: 12et sepulchra eorum domus illorum in aeternum. Tabernacula eorum in progenie, et progenie: vocaverunt nomina sua in terris suis. 13Et homo, cum in honore esset, non intellexit: comparatus est iumentis insipientibus, et similis factus est illis. 14Haec via illorum scandalum ipsis: et postea in ore suo complacebunt. 15Sicut oves in inferno positi sunt: mors depascet eos. Et dominabuntur eorum iusti in matutino: et auxilium eorum veterascet in inferno a gloria eorum. 16Verumtamen Deus redimet animam meam de manu inferi, cum acceperit me. 17Ne timueris cum dives factus fuerit homo: et cum multiplicata fuerit gloria domus eius. 18Quoniam cum interierit, non sumet omnia: neque descendet cum eo gloria eius. 19Quia anima eius in vita ipsius benedicetur: confitebitur tibi cum benefeceris ei. 20Introibit usque in progenies patrum suorum: et usque in aeternum non videbit lumen. 21Homo, cum in honore esset, non intellexit: comparatus est iumentis insipientibus, et similis factus est illis.