1Sapientia aedificavit sibi domum, excidit columnas septem. 2Immolavit victimas suas, miscuit vinum, et proposuit mensam suam. 3Misit ancillas suas ut vocarent ad arcem, et ad moenia civitatis: 4Siquis est parvulus, veniat ad me. Et insipientibus locuta est: 5Venite, comedite panem meum, et bibite vinum quod miscui vobis. 6Relinquite infantiam, et vivite, et ambulate per vias prudentiae. 7Qui erudit derisorem, ipse iniuriam sibi facit: et qui arguit impium, sibi maculam generat. 8Noli arguere derisorem, ne oderit te. Argue sapientem, et diliget te. 9Da sapienti occasionem, et addetur ei sapientia. Doce iustum, et festinabit accipere. 10Principium sapientiae timor Domini: et scientia sanctorum, prudentia. 11Per me enim multiplicabuntur dies tui, et addentur tibi anni vitae. 12Si sapiens fueris, tibimetipsi eris: si autem illusor, solus portabis malum. 13Mulier stulta et clamosa, plenaque illecebris, et nihil omnino sciens, 14sedit in foribus domus suae super sellam in excelso urbis loco, 15ut vocaret transeuntes per viam, et pergentes itinere suo: 16Qui est parvulus, declinet ad me. Et vecordi locuta est: 17Aquae furtivae dulciores sunt, et panis absconditus suavior. 18Et ignoravit quod ibi sint gigantes, et in profundis inferni convivae eius.