1Dicebat autem et parabolam ad illos, quoniam oportet semper orare et non deficere, 2dicens: Iudex quidam erat in quadam civitate, qui Deum non timebat, et hominem non reverebatur. 3Vidua autem quaedam erat in civitate illa, et veniebat ad eum, dicens: Vindica me de adversario meo. 4Et nolebat per multum tempus. Post haec autem dixit intra se: Etsi Deum non timeo, nec hominem revereor: 5tamen quia molesta est mihi haec vidua, vindicabo illam, ne in novissimo veniens suggilet me. 6Ait autem Dominus: Audite quid iudex iniquitatis dicit: 7Deus autem non faciet vindictam electorum suorum clamantium ad se die ac nocte, et patientiam habebit in illis? 8Dico vobis quia cito faciet vindictam illorum. Verumtamen Filius hominis veniens, putas, inveniet fidem in terra? 9Dixit autem et ad quosdam, qui in se confidebant tamquam iusti, et aspernabantur ceteros, parabolam istam dicens: 10Duo homines ascendebant in templum ut orarent: unus Pharisaeus, et alter publicanus. 11Pharisaeus stans, haec apud se orabat: Deus gratias ago tibi, quia non sum sicut ceteri hominum: raptores, iniusti, adulteri: velut etiam hic publicanus. 12ieiuno bis in sabbato: decimas do omnium, quae possideo. 13Et publicanus a longe stans, nolebat nec oculos ad caelum levare: sed percutiebat pectus suum, dicens: Deus propitius esto mihi peccatori. 14Dico vobis, descendit hic iustificatus in domum suam ab illo, quia omnis, qui se exaltat, humiliabitur: et qui se humiliat, exaltabitur. 15Afferebant autem ad illum et infantes, ut eos tangeret. Quod cum viderent discipuli, increpabant illos. 16Iesus autem convocans illos, dixit: Sinite pueros venire ad me, et nolite vetare eos. talium est enim regnum Dei. 17Amen dico vobis: Quicumque non acceperit regnum Dei sicut puer, non intrabit in illud. 18Et interrogavit eum quidam princeps, dicens: Magister bone, quid faciens vitam aeternam possidebo? 19Dixit autem ei Iesus: Quid me dicis bonum? nemo bonus nisi solus Deus. 20Mandata nosti: Non occides: Non moechaberis: Non furtum facies: Non falsum testimonium dices: Honora patrem tuum, et matrem. 21Qui ait: Haec omnia custodivi a iuventute mea. 22Quo audito, Iesus ait ei: Adhuc unum tibi deest: omnia quaecumque habes vende, et da pauperibus, et habebis thesaurum in caelo: et veni, sequere me. 23His ille auditis, contristatus est: quia dives erat valde. 24Videns autem Iesus illum tristem factum, dixit: Quam difficile, qui pecunias habent, in regnum Dei intrabunt! 25Facilius est enim camelum per foramen acus transire, quam divitem intrare in regnum Dei. 26Et dixerunt qui audiebant: Et quis potest salvus fieri? 27Ait illis: Quae impossibilia sunt apud homines, possibilia sunt apud Deum. 28Ait autem Petrus: Ecce nos dimisimus omnia et secuti sumus te. 29Qui dixit eis: Amen dico vobis, nemo est, qui reliquit domum, aut parentes, aut fratres, aut uxorem, aut filios propter regnum Dei, 30et non recipiat multo plura in hoc tempore, et in saeculo venturo vitam aeternam. 31Assumpsit autem Iesus duodecim, et ait illis: Ecce ascendimus Ierosolymam, et consummabuntur omnia, quae scripta sunt per prophetas de Filio hominis. 32tradetur enim Gentibus, et illudetur, et flagellabitur, et conspuetur: 33et postquam flagellaverint, occident eum, et tertia die resurget. 34Et ipsi nihil horum intellexerunt, et erat verbum istud absconditum ab eis, et non intelligebant quae dicebantur. 35Factum est autem, cum appropinquaret Iericho, caecus quidam sedebat secus viam, mendicans. 36Et cum audiret turbam praetereuntem, interrogabat quid hoc esset. 37Dixerunt autem ei, quod Iesus Nazarenus transiret. 38Et clamavit, dicens: Iesu fili David miserere mei. 39Et qui praeibant, increpabant eum ut taceret. Ipse vero multo magis clamabat: Fili David miserere mei. 40Stans autem Iesus iussit illum adduci ad se. Et cum appropinquasset, interrogavit illum, 41dicens: Quid tibi vis faciam? At ille dixit: Domine ut videam. 42Et Iesus dixit illi: Respice, fides tua te salvum fecit. 43Et confestim vidit, et sequebatur illum magnificans Deum. Et omnis plebs ut vidit, dedit laudem Deo.