1In finem, Psalmus David. Domine probasti me, et cognovisti me:
2tu cognovisti sessionem meam, et resurrectionem meam.
3Intellexisti cogitationes meas de longe: semitam meam, et funiculum meum investigasti.
4Et omnes vias meas prævidisti: quia non est sermo in lingua mea.
5Ecce Domine tu cognovisti omnia novissima, et antiqua: tu formasti me, et posuisti super me manum tuam.
6Mirabilis facta est scientia tua ex me: confortata est, et non potero ad eam.
7Quo ibo a spiritu tuo? et quo a facie tua fugiam?
8Si ascendero in cælum, tu illic es: si descendero in infernum, ades.
9Si sumpsero pennas meas diluculo, et habitavero in extremis maris:
10Etenim illuc manus tua deducet me: et tenebit me dextera tua.
11Et dixi: Forsitan tenebræ conculcabunt me: et nox illuminatio mea in deliciis meis.
12Quia tenebræ non obscurabuntur a te, et nox sicut dies illuminabitur: sicut tenebræ eius, ita et lumen eius.
13Quia tu possedisti renes meos: suscepisti me de utero matris meæ.
14Confitebor tibi quia terribiliter magnificatus es: mirabilia opera tua, et anima mea cognoscit nimis.
15Non est occultatum os meum a te, quod fecisti in occulto: et substantia mea in inferioribus terræ.
16Imperfectum meum viderunt oculi tui, et in libro tuo omnes scribentur: dies formabuntur, et nemo in eis.
17Mihi autem nimis honorificati sunt amici tui, Deus: nimis confortatus est principatus eorum.
18Dinumerabo eos, et super arenam multiplicabuntur: exurrexi, et adhuc sum tecum.
19Si occideris Deus peccatores: viri sanguinum declinate a me:
20Quia dicitis in cogitatione: accipient in vanitate civitates tuas.
21Nonne qui oderunt te Domine, oderam: et super inimicos tuos tabescebam?
22Perfecto odio oderam illos: et inimici facti sunt mihi.
23Proba me Deus, et scito cor meum: interroga me, et cognosce semitas meas.
24Et vide, si via iniquitatis in me est: et deduc me in via æterna.