1Oratio pauperis, cum anxius fuerit, et in conspectu Domini effuderit precem suam. 2Domine, exaudi orationem meam, 3Non avertas faciem tuam a me : 4Quia defecerunt sicut fumus dies mei, 5Percussus sum ut fœnum, et aruit cor meum, 6A voce gemitus mei 7Similis factus sum pellicano solitudinis ; 8Vigilavi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto. ¶ 9Tota die exprobrabant mihi inimici mei, 10quia cinerem tamquam panem manducabam, 11a facie iræ et indignationis tuæ : 12Dies mei sicut umbra declinaverunt, 13Tu autem, Domine, in æternum permanes, 14Tu exsurgens misereberis Sion, 15quoniam placuerunt servis tuis lapides ejus, 16Et timebunt gentes nomen tuum, Domine, 17quia ædificavit Dominus Sion, 18Respexit in orationem humilium 19Scribantur hæc in generatione altera, 20Quia prospexit de excelso sancto suo ; 21ut audiret gemitus compeditorum ; 22ut annuntient in Sion nomen Domini, 23in conveniendo populos in unum, et reges, 24Respondit ei in via virtutis suæ : 25ne revoces me in dimidio dierum meorum, 26Initio tu, Domine, terram fundasti, 27Ipsi peribunt, tu autem permanes ; 28tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient. ¶ 29Filii servorum tuorum habitabunt,