1Numquid non sapientia clamitat,
2In summis excelsisque verticibus supra viam,
3juxta portas civitatis,
4O viri, ad vos clamito,
5Intelligite, parvuli, astutiam,
6Audite, quoniam de rebus magnis locutura sum,
7Veritatem meditabitur guttur meum,
8Justi sunt omnes sermones mei :
9recti sunt intelligentibus,
10Accipite disciplinam meam, et non pecuniam ;
11melior est enim sapientia cunctis pretiosissimis,
12Ego sapientia, habito in consilio,
13Timor Domini odit malum :
14Meum est consilium et æquitas ;
15Per me reges regnant,
16per me principes imperant,
17Ego diligentes me diligo,
18Mecum sunt divitiæ et gloria,
19Melior est enim fructus meus auro et lapide pretioso,
20In viis justitiæ ambulo,
21ut ditem diligentes me,
22Dominus possedit me in initio viarum suarum
23Ab æterno ordinata sum,
24Nondum erant abyssi, et ego jam concepta eram :
25necdum montes gravi mole constiterant :
26Adhuc terram non fecerat, et flumina,
27Quando præparabat cælos, aderam ;
28quando æthera firmabat sursum,
29quando circumdabat mari terminum suum,
30cum eo eram, cuncta componens.
31ludens in orbe terrarum ;
32Nunc ergo, filii, audite me :
33Audite disciplinam, et estote sapientes,
34Beatus homo qui audit me,
35Qui me invenerit, inveniet vitam,
36Qui autem in me peccaverit, lædet animam suam ;