1Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit : 2Quis mihi tribuat ut sim juxta menses pristinos, 3Quando splendebat lucerna ejus super caput meum, 4sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, 5quando erat Omnipotens mecum, 6quando lavabam pedes meos butyro, 7quando procedebam ad portam civitatis, 8Videbant me juvenes, et abscondebantur : 9Principes cessabant loqui, 10Vocem suam cohibebant duces, 11Auris audiens beatificabat me, 12eo quod liberassem pauperem vociferantem, 13Benedictio perituri super me veniebat, 14Justitia indutus sum, 15Oculus fui cæco, et pes claudo. ¶ 16Pater eram pauperum, 17Conterebam molas iniqui, 18Dicebamque : In nidulo meo moriar, 19Radix mea aperta est secus aquas, 20Gloria mea semper innovabitur, 21Qui me audiebant, expectabant sententiam, 22Verbis meis addere nihil audebant, 23Expectabant me sicut pluviam, 24Siquando ridebam ad eos, non credebant : 25Si voluissem ire ad eos, sedebam primus :