1Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit : 2Vivit Deus, qui abstulit judicium meum, 3Quia donec superest halitus in me, 4non loquentur labia mea iniquitatem, 5Absit a me ut justos vos esse judicem : 6Justificationem meam, quam cœpi tenere, non deseram : 7Sit ut impius, inimicus meus, 8Quæ est enim spes hypocritæ, si avare rapiat, 9Numquid Deus audiet clamorem ejus, 10aut poterit in Omnipotente delectari, 11Docebo vos per manum Dei quæ Omnipotens habeat, 12Ecce vos omnes nostis : 13Hæc est pars hominis impii apud Deum, 14Si multiplicati fuerint filii ejus, in gladio erunt, 15qui reliqui fuerint ex eo sepelientur in interitu, 16Si comportaverit quasi terram argentum, 17præparabit quidem, sed justus vestietur illis, 18Ædificavit sicut tinea domum suam, 19Dives, cum dormierit, nihil secum auferet : 20Apprehendet eum quasi aqua inopia : 21Tollet eum ventus urens, et auferet, 22Et mittet super eum, et non parcet : 23Stringet super eum manus suas,