1Μετα τουτο ειδον τεσσαρας αγγελους εστωτας επι τας τεσσαρας γωνιας της γης, κρατουντας τους τεσσαρας ανεμους της γης, ινα μη πνεῃ ανεμος επι της γης μητε επι της θαλασσης μητε επι παν δενδρον.
2και ειδον αλλον αγγελον αναβαινοντα απο ανατολης ηλιου, εχοντα σφραγιδα Θεου ζωντος, και εκραξεν φωνῃ μεγαλῃ τοις τεσσαρσιν αγγελοις οις εδοθη αυτοις αδικησαι την γην και την θαλασσαν,
3λεγων Μη αδικησητε την γην μητε την θαλασσαν μητε τα δενδρα, αχρι σφραγισωμεν τους δουλους του Θεου ημων επι των μετωπων αυτων.
4Και ηκουσα τον αριθμον των εσφραγισμενων, εκατον τεσσερακοντα τεσσαρες χιλιαδες εσφραγισμενοι εκ πασης φυλης υιων Ισραηλ·
5εκ φυλης Ιουδα δωδεκα χιλιαδες εσφραγισμενοι, εκ φυλης Ρουβην δωδεκα χιλιαδες, εκ φυλης Γαδ δωδεκα χιλιαδες,
6εκ φυλης Ασηρ δωδεκα χιλιαδες, εκ φυλης Νεφθαλειμ δωδεκα χιλιαδες, εκ φυλης Μανασση δωδεκα χιλιαδες,
7εκ φυλης Συμεων δωδεκα χιλιαδες, εκ φυλης Λευει δωδεκα χιλιαδες, εκ φυλης Ισσαχαρ δωδεκα χιλιαδες,
8εκ φυλης Ζαβουλων δωδεκα χιλιαδες, εκ φυλης Ιωσηφ δωδεκα χιλιαδες, εκ φυλης Βενιαμειν δωδεκα χιλιαδες εσφραγισμενοι.
9Μετα ταυτα ειδον, και ιδου οχλος πολυς, ον αριθμησαι αυτον ουδεις εδυνατο, εκ παντος εθνους και φυλων και λαων και γλωσσων, εστωτες ενωπιον του θρονου και ενωπιον του Αρνιου, περιβεβλημενους στολας λευκας, και φοινικες εν ταις χερσιν αυτων·
10και κραζουσιν φωνῃ μεγαλῃ λεγοντες Η σωτηρια τῳ Θεῳ ημων τῳ καθημενῳ επι τῳ θρονῳ και τῳ Αρνιῳ.
11και παντες οι αγγελοι ειστηκεισαν κυκλῳ του θρονου και των πρεσβυτερων και των τεσσαρων ζῳων, και επεσαν ενωπιον του θρονου επι τα προσωπα αυτων και προσεκυνησαν τῳ Θεῳ,
12λεγοντες Αμην, η ευλογια και η δοξα και η σοφια και η ευχαριστια και η τιμη και η δυναμις και η ισχυς τῳ Θεῳ ημων εις τους αιωνας των αιωνων· αμην.
13Και απεκριθη εις εκ των πρεσβυτερων λεγων μοι Ουτοι οι περιβεβλημενοι τας στολας τας λευκας τινες εισιν και ποθεν ηλθον;
14και ειρηκα αυτῳ Κυριε μου, συ οιδας. και ειπεν μοι Ουτοι εισιν οι ερχομενοι εκ της θλιψεως της μεγαλης, και επλυναν τας στολας αυτων και ελευκαναν αυτας εν τῳ αιματι του Αρνιου.
15δια τουτο εισιν ενωπιον του θρονου του Θεου, και λατρευουσιν αυτῳ ημερας και νυκτος εν τῳ ναῳ αυτου, και ο καθημενος επι του θρονου σκηνωσει επ αυτους.
16ου πεινασουσιν ετι ουδε διψησουσιν ετι, ουδε μη πεσῃ επ αυτους ο ηλιος ουδε παν καυμα,
17οτι το Αρνιον το ανα μεσον του θρονου ποιμανει αυτους και οδηγησει αυτους επι ζωης πηγας υδατων· και εξαλειψει ο Θεος παν δακρυον εκ των οφθαλμων αυτων.