1Ει τις ουν παρακλησις εν Χριστῳ, ει τι παραμυθιον αγαπης, ει τις κοινωνια Πνευματος, ει τις σπλαγχνα και οικτιρμοι, 2πληρωσατε μου την χαραν ινα το αυτο φρονητε, την αυτην αγαπην εχοντες, συνψυχοι, το εν φρονουντες, 3μηδεν κατ εριθειαν μηδε κατα κενοδοξιαν, αλλα τῃ ταπεινοφροσυνῃ αλληλους ηγουμενοι υπερεχοντας εαυτων, 4μη τα εαυτων εκαστοι σκοπουντες, αλλα και τα ετερων εκαστοι. 5τουτο φρονειτε εν υμιν ο και εν Χριστῳ Ιησου, 6ος εν μορφῃ Θεου υπαρχων ουχ αρπαγμον ηγησατο το ειναι ισα Θεῳ, 7αλλα εαυτον εκενωσεν μορφην δουλου λαβων, εν ομοιωματι ανθρωπων γενομενος· και σχηματι ευρεθεις ως ανθρωπος 8εταπεινωσεν εαυτον γενομενος υπηκοος μεχρι θανατου, θανατου δε σταυρου. 9διο και ο Θεος αυτον υπερυψωσεν, και εχαρισατο αυτῳ το ονομα το υπερ παν ονομα, 10ινα εν τῳ ονοματι Ιησου παν γονυ καμψῃ επουρανιων και επιγειων και καταχθονιων, 11και πασα γλωσσα εξομολογησηται οτι ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ εις δοξαν Θεου Πατρος. 12Ωστε, αγαπητοι μου, καθως παντοτε υπηκουσατε, μη ως εν τῃ παρουσιᾳ μου μονον αλλα νυν πολλῳ μαλλον εν τῃ απουσιᾳ μου, μετα φοβου και τρομου την εαυτων σωτηριαν κατεργαζεσθε· 13Θεος γαρ εστιν ο ενεργων εν υμιν και το θελειν και το ενεργειν υπερ της ευδοκιας. 14παντα ποιειτε χωρις γογγυσμων και διαλογισμων, 15ινα γενησθε αμεμπτοι και ακεραιοι, τεκνα Θεου αμωμα μεσον γενεας σκολιας και διεστραμμενης, εν οις φαινεσθε ως φωστηρες εν κοσμῳ, 16λογον ζωης επεχοντες, εις καυχημα εμοι εις ημεραν Χριστου, οτι ουκ εις κενον εδραμον ουδε εις κενον εκοπιασα. 17Αλλα ει και σπενδομαι επι τῃ θυσιᾳ και λειτουργιᾳ της πιστεως υμων, χαιρω και συνχαιρω πασιν υμιν· 18το δε αυτο και υμεις χαιρετε και συνχαιρετε μοι. 19Ελπιζω δε εν Κυριῳ Ιησου Τιμοθεον ταχεως πεμψαι υμιν, ινα καγω ευψυχω γνους τα περι υμων. 20ουδενα γαρ εχω ισοψυχον, οστις γνησιως τα περι υμων μεριμνησει· 21οι παντες γαρ τα εαυτων ζητουσιν, ου τα Χριστου Ιησου. 22την δε δοκιμην αυτου γινωσκετε, οτι ως πατρι τεκνον συν εμοι εδουλευσεν εις το ευαγγελιον. 23Τουτον μεν ουν ελπιζω πεμψαι ως αν αφιδω τα περι εμε εξαυτης· 24πεποιθα δε εν Κυριῳ οτι και αυτος ταχεως ελευσομαι. 25αναγκαιον δε ηγησαμην Επαφροδιτον τον αδελφον και συνεργον και συνστρατιωτην μου, υμων δε αποστολον και λειτουργον της χρειας μου, πεμψαι προς υμας, 26επειδη επιποθων ην παντας υμας, και αδημονων, διοτι ηκουσατε οτι ησθενησεν. 27και γαρ ησθενησεν παραπλησιον θανατῳ· αλλα ο Θεος ηλεησεν αυτον, ουκ αυτον δε μονον αλλα και εμε, ινα μη λυπην επι λυπην σχω. 28σπουδαιοτερως ουν επεμψα αυτον, ινα ιδοντες αυτον παλιν χαρητε καγω αλυποτερος ω. 29προσδεχεσθε ουν αυτον εν Κυριῳ μετα πασης χαρας, και τους τοιουτους εντιμους εχετε, 30οτι δια το εργον Χριστου μεχρι θανατου ηγγισεν παραβολευσαμενος τῃ ψυχῃ, ινα αναπληρωσῃ το υμων υστερημα της προς με λειτουργιας.