1Τοτε ομοιωθησεται η βασιλεια των ουρανων δεκα παρθενοις, αιτινες λαβουσαι τας λαμπαδας εαυτων εξηλθον εις υπαντησιν του νυμφιου. 2πεντε δε εξ αυτων ησαν μωραι και πεντε φρονιμοι. 3αι γαρ μωραι λαβουσαι τας λαμπαδας ουκ ελαβον μεθ εαυτων ελαιον· 4αι δε φρονιμοι ελαβον ελαιον εν τοις αγγειοις μετα των λαμπαδων εαυτων. 5χρονιζοντος δε του νυμφιου ενυσταξαν πασαι και εκαθευδον. 6μεσης δε νυκτος κραυγη γεγονεν Ιδου ο νυμφιος, εξερχεσθε εις απαντησιν. 7τοτε ηγερθησαν πασαι αι παρθενοι εκειναι και εκοσμησαν τας λαμπαδας εαυτων. 8αι δε μωραι ταις φρονιμοις ειπαν Δοτε ημιν εκ του ελαιου υμων, οτι αι λαμπαδες ημων σβεννυνται. 9απεκριθησαν δε αι φρονιμοι λεγουσαι Μη ποτε ου μη αρκεσῃ ημιν και υμιν· πορευεσθε μαλλον προς τους πωλουντας και αγορασατε εαυταις. 10απερχομενων δε αυτων αγορασαι ηλθεν ο νυμφιος, και αι ετοιμοι εισηλθον μετ αυτου εις τους γαμους, και εκλεισθη η θυρα. 11υστερον δε ερχονται και αι λοιπαι παρθενοι λεγουσαι Κυριε κυριε, ανοιξον ημιν. 12ο δε αποκριθεις ειπεν Αμην λεγω υμιν, ουκ οιδα υμας. 13Γρηγορειτε ουν, οτι ουκ οιδατε την ημεραν ουδε την ωραν. 14Ωσπερ γαρ ανθρωπος αποδημων εκαλεσεν τους ιδιους δουλους και παρεδωκεν αυτοις τα υπαρχοντα αυτου, 15και ῳ μεν εδωκεν πεντε ταλαντα, ῳ δε δυο, ῳ δε εν, εκαστῳ κατα την ιδιαν δυναμιν, και απεδημησεν. Ευθεως 16πορευθεις ο τα πεντε ταλαντα λαβων ηργασατο εν αυτοις και εκερδησεν αλλα πεντε· 17ωσαυτως ο τα δυο εκερδησεν αλλα δυο. 18ο δε το εν λαβων απελθων ωρυξεν γην και εκρυψεν το αργυριον του κυριου αυτου. 19μετα δε πολυν χρονον ερχεται ο κυριος των δουλων εκεινων και συναιρει λογον μετ αυτων. 20και προσελθων ο τα πεντε ταλαντα λαβων προσηνεγκεν αλλα πεντε ταλαντα λεγων Κυριε, πεντε ταλαντα μοι παρεδωκας· ιδε αλλα πεντε ταλαντα εκερδησα. 21εφη αυτῳ ο κυριος αυτου Ευ, δουλε αγαθε και πιστε, επι ολιγα ης πιστος, επι πολλων σε καταστησω· εισελθε εις την χαραν του κυριου σου. 22προσελθων και ο τα δυο ταλαντα ειπεν Κυριε, δυο ταλαντα μοι παρεδωκας· ιδε αλλα δυο ταλαντα εκερδησα. 23εφη αυτῳ ο κυριος αυτου Ευ, δουλε αγαθε και πιστε, επι ολιγα ης πιστος, επι πολλων σε καταστησω· εισελθε εις την χαραν του κυριου σου. 24προσελθων δε και ο το εν ταλαντον ειληφως ειπεν Κυριε, εγνων σε οτι σκληρος ει ανθρωπος, θεριζων οπου ουκ εσπειρας, και συναγων οθεν ου διεσκορπισας· 25και φοβηθεις απελθων εκρυψα το ταλαντον σου εν τῃ γῃ· ιδε εχεις το σον. 26αποκριθεις δε ο κυριος αυτου ειπεν αυτῳ Πονηρε δουλε και οκνηρε, ῃδεις οτι θεριζω οπου ουκ εσπειρα, και συναγω οθεν ου διεσκορπισα; 27εδει σε ουν βαλειν τα αργυρια μου τοις τραπεζειταις, και ελθων εγω εκομισαμην αν το εμον συν τοκῳ. 28αρατε ουν απ αυτου το ταλαντον και δοτε τῳ εχοντι τα δεκα ταλαντα· 29τῳ γαρ εχοντι παντι δοθησεται και περισσευθησεται· του δε μη εχοντος και ο εχει αρθησεται απ αυτου. 30και τον αχρειον δουλον εκβαλετε εις το σκοτος το εξωτερον· εκει εσται ο κλαυθμος και ο βρυγμος των οδοντων. 31Οταν δε ελθῃ ο υιος του ανθρωπου εν τῃ δοξῃ αυτου και παντες οι αγγελοι μετ αυτου, τοτε καθισει επι θρονου δοξης αυτου· 32και συναχθησονται εμπροσθεν αυτου παντα τα εθνη, και αφορισει αυτους απ αλληλων, ωσπερ ο ποιμην αφοριζει τα προβατα απο των εριφων, 33και στησει τα μεν προβατα εκ δεξιων αυτου, τα δε εριφια εξ ευωνυμων. 34τοτε ερει ο Βασιλευς τοις εκ δεξιων αυτου Δευτε οι ευλογημενοι του Πατρος μου, κληρονομησατε την ητοιμασμενην υμιν βασιλειαν απο καταβολης κοσμου. 35επεινασα γαρ και εδωκατε μοι φαγειν, εδιψησα και εποτισατε με, ξενος ημην και συνηγαγετε με, 36γυμνος και περιεβαλετε με, ησθενησα και επεσκεψασθε με, εν φυλακῃ ημην και ηλθατε προς με. 37τοτε αποκριθησονται αυτῳ οι δικαιοι λεγοντες Κυριε, ποτε σε ειδομεν πεινωντα και εθρεψαμεν, η διψωντα και εποτισαμεν; 38ποτε δε σε ειδομεν ξενον και συνηγαγομεν, η γυμνον και περιεβαλομεν; 39ποτε δε σε ειδομεν ασθενουντα η εν φυλακῃ και ηλθομεν προς σε; 40και αποκριθεις ο Βασιλευς ερει αυτοις Αμην λεγω υμιν, εφ οσον εποιησατε ενι τουτων των αδελφων μου των ελαχιστων, εμοι εποιησατε. 41τοτε ερει και τοις εξ ευωνυμων Πορευεσθε απ εμου κατηραμενοι εις το πυρ το αιωνιον το ητοιμασμενον τῳ διαβολῳ και τοις αγγελοις αυτου. 42επεινασα γαρ και ουκ εδωκατε μοι φαγειν, εδιψησα και ουκ εποτισατε με, 43ξενος ημην και ου συνηγαγετε με, γυμνος και ου περιεβαλετε με, ασθενης και εν φυλακῃ και ουκ επεσκεψασθε με. 44τοτε αποκριθησονται και αυτοι λεγοντες Κυριε, ποτε σε ειδομεν πεινωντα η διψωντα η ξενον η γυμνον η ασθενη η εν φυλακῃ και ου διηκονησαμεν σοι; 45τοτε αποκριθησεται αυτοις λεγων Αμην λεγω υμιν, εφ οσον ουκ εποιησατε ενι τουτων των ελαχιστων, ουδε εμοι εποιησατε. 46και απελευσονται ουτοι εις κολασιν αιωνιον, οι δε δικαιοι εις ζωην αιωνιον.