1Και συναγονται προς αυτον οι Φαρισαιοι και τινες των γραμματεων ελθοντες απο Ιεροσολυμων. 2και ιδοντες τινας των μαθητων αυτου οτι κοιναις χερσιν, τουτ εστιν ανιπτοις, εσθιουσιν τους αρτους,— 3οι γαρ Φαρισαιοι και παντες οι Ιουδαιοι εαν μη πυγμῃ νιψωνται τας χειρας ουκ εσθιουσιν, κρατουντες την παραδοσιν των πρεσβυτερων, 4και απ αγορας εαν μη ραντισωνται ουκ εσθιουσιν, και αλλα πολλα εστιν α παρελαβον κρατειν, βαπτισμους ποτηριων και ξεστων και χαλκιων,— 5και επερωτωσιν αυτον οι Φαρισαιοι και οι γραμματεις Δια τι ου περιπατουσιν οι μαθηται σου κατα την παραδοσιν των πρεσβυτερων, αλλα κοιναις χερσιν εσθιουσιν τον αρτον; 6ο δε ειπεν αυτοις Καλως επροφητευσεν Ησαιας περι υμων των υποκριτων, ως γεγραπται οτι Ουτος ο λαος τοις χειλεσιν με τιμᾳ, η δε καρδια αυτων πορρω απεχει απ εμου· 7ματην δε σεβονται με, διδασκοντες διδασκαλιας ενταλματα ανθρωπων· 8αφεντες την εντολην του Θεου κρατειτε την παραδοσιν των ανθρωπων. 9και ελεγεν αυτοις Καλως αθετειτε την εντολην του Θεου, ινα την παραδοσιν υμων τηρησητε. 10Μωυσης γαρ ειπεν Τιμα τον πατερα σου και την μητερα σου, και Ο κακολογων πατερα η μητερα θανατῳ τελευτατω. 11υμεις δε λεγετε Εαν ειπῃ ανθρωπος τῳ πατρι η τῃ μητρι Κορβαν, ο εστιν Δωρον, ο εαν εξ εμου ωφεληθῃς, 12ουκετι αφιετε αυτον ουδεν ποιησαι τῳ πατρι η τῃ μητρι, 13ακυρουντες τον λογον του Θεου τῃ παραδοσει υμων ῃ παρεδωκατε· και παρομοια τοιαυτα πολλα ποιειτε. 14Και προσκαλεσαμενος παλιν τον οχλον ελεγεν αυτοις Ακουσατε μου παντες και συνετε. 15ουδεν εστιν εξωθεν του ανθρωπου εισπορευομενον εις αυτον ο δυναται κοινωσαι αυτον· αλλα τα εκ του ανθρωπου εκπορευομενα εστιν τα κοινουντα τον ανθρωπον. 16 17Και οτε εισηλθεν εις οικον απο του οχλου, επηρωτων αυτον οι μαθηται αυτου την παραβολην. 18και λεγει αυτοις Ουτως και υμεις ασυνετοι εστε; ου νοειτε οτι παν το εξωθεν εισπορευομενον εις τον ανθρωπον ου δυναται αυτον κοινωσαι, 19οτι ουκ εισπορευεται αυτου εις την καρδιαν αλλ εις την κοιλιαν, και εις τον αφεδρωνα εκπορευεται, καθαριζων παντα τα βρωματα; 20ελεγεν δε οτι Το εκ του ανθρωπου εκπορευομενον, εκεινο κοινοι τον ανθρωπον. 21εσωθεν γαρ εκ της καρδιας των ανθρωπων οι διαλογισμοι οι κακοι εκπορευονται, πορνειαι, κλοπαι, φονοι, 22μοιχειαι, πλεονεξιαι, πονηριαι, δολος, ασελγεια, οφθαλμος πονηρος, βλασφημια, υπερηφανια, αφροσυνη· 23παντα ταυτα τα πονηρα εσωθεν εκπορευεται και κοινοι τον ανθρωπον. 24Εκειθεν δε αναστας απηλθεν εις τα ορια Τυρου. Και εισελθων εις οικιαν ουδενα ηθελεν γνωναι, και ουκ ηδυνασθη λαθειν· 25αλλ ευθυς ακουσασα γυνη περι αυτου, ης ειχεν το θυγατριον αυτης πνευμα ακαθαρτον, ελθουσα προσεπεσεν προς τους ποδας αυτου· 26η δε γυνη ην Ελληνις, Συροφοινικισσα τῳ γενει· και ηρωτα αυτον ινα το δαιμονιον εκβαλῃ εκ της θυγατρος αυτης. 27και ελεγεν αυτῃ Αφες πρωτον χορτασθηναι τα τεκνα· ου γαρ εστιν καλον λαβειν τον αρτον των τεκνων και τοις κυναριοις βαλειν. 28η δε απεκριθη και λεγει αυτῳ Ναι, Κυριε· και τα κυναρια υποκατω της τραπεζης εσθιουσιν απο των ψιχιων των παιδιων. 29και ειπεν αυτῃ Δια τουτον τον λογον υπαγε, εξεληλυθεν εκ της θυγατρος σου το δαιμονιον. 30και απελθουσα εις τον οικον αυτης ευρεν το παιδιον βεβλημενον επι την κλινην και το δαιμονιον εξεληλυθος. 31Και παλιν εξελθων εκ των οριων Τυρου ηλθεν δια Σιδωνος εις την θαλασσαν της Γαλιλαιας ανα μεσον των οριων Δεκαπολεως. 32Και φερουσιν αυτῳ κωφον και μογιλαλον, και παρακαλουσιν αυτον ινα επιθῃ αυτῳ την χειρα. 33και απολαβομενος αυτον απο του οχλου κατ ιδιαν εβαλεν τους δακτυλους αυτου εις τα ωτα αυτου και πτυσας ηψατο της γλωσσης αυτου, 34και αναβλεψας εις τον ουρανον εστεναξεν, και λεγει αυτῳ Εφφαθα, ο εστιν Διανοιχθητι. 35και ηνοιγησαν αυτου αι ακοαι, και ευθυς ελυθη ο δεσμος της γλωσσης αυτου, και ελαλει ορθως. 36και διεστειλατο αυτοις ινα μηδενι λεγωσιν· οσον δε αυτοις διεστελλετο, αυτοι μαλλον περισσοτερον εκηρυσσον. 37και υπερπερισσως εξεπλησσοντο λεγοντες Καλως παντα πεποιηκεν, και τους κωφους ποιει ακουειν και αλαλους λαλειν.