1Και ανασταν απαν το πληθος αυτων ηγαγον αυτον επι τον Πειλατον.
2ηρξαντο δε κατηγορειν αυτου λεγοντες Τουτον ευραμεν διαστρεφοντα το εθνος ημων και κωλυοντα φορους Καισαρι διδοναι, και λεγοντα εαυτον Χριστον βασιλεα ειναι.
3ο δε Πειλατος ηρωτησεν αυτον λεγων Συ ει ο Βασιλευς των Ιουδαιων; ο δε αποκριθεις αυτῳ εφη Συ λεγεις.
4ο δε Πειλατος ειπεν προς τους αρχιερεις και τους οχλους Ουδεν ευρισκω αιτιον εν τῳ ανθρωπῳ τουτῳ.
5οι δε επισχυον λεγοντες οτι Ανασειει τον λαον, διδασκων καθ ολης της Ιουδαιας, και αρξαμενος απο της Γαλιλαιας εως ωδε.
6Πειλατος δε ακουσας επηρωτησεν ει ο ανθρωπος Γαλιλαιος εστιν,
7και επιγνους οτι εκ της εξουσιας Ηρῳδου εστιν, ανεπεμψεν αυτον προς Ηρῳδην, οντα και αυτον εν Ιεροσολυμοις εν ταυταις ταις ημεραις.
8ο δε Ηρῳδης ιδων τον Ιησουν εχαρη λιαν· ην γαρ εξ ικανων χρονων θελων ιδειν αυτον δια το ακουειν περι αυτου, και ηλπιζεν τι σημειον ιδειν υπ αυτου γινομενον.
9επηρωτα δε αυτον εν λογοις ικανοις· αυτος δε ουδεν απεκρινατο αυτῳ.
10ειστηκεισαν δε οι αρχιερεις και οι γραμματεις ευτονως κατηγορουντες αυτου.
11εξουθενησας δε αυτον ο Ηρῳδης συν τοις στρατευμασιν αυτου και εμπαιξας, περιβαλων εσθητα λαμπραν ανεπεμψεν αυτον τῳ Πειλατῳ.
12εγενοντο δε φιλοι ο τε Ηρῳδης και ο Πειλατος εν αυτῃ τῃ ημερᾳ μετ αλληλων· προυπηρχον γαρ εν εχθρᾳ οντες προς αυτους.
13Πειλατος δε συνκαλεσαμενος τους αρχιερεις και τους αρχοντας και τον λαον
14ειπεν προς αυτους Προσηνεγκατε μοι τον ανθρωπον τουτον ως αποστρεφοντα τον λαον, και ιδου εγω ενωπιον υμων ανακρινας ουθεν ευρον εν τῳ ανθρωπῳ τουτῳ αιτιον ων κατηγορειτε κατ αυτου.
15αλλ ουδε Ηρῳδης· ανεπεμψεν γαρ αυτον προς ημας· και ιδου ουδεν αξιον θανατου εστιν πεπραγμενον αυτῳ·
16παιδευσας ουν αυτον απολυσω.
17
18ανεκραγον δε πανπληθει λεγοντες Αιρε τουτον, απολυσον δε ημιν τον Βαραββαν·
19οστις ην δια στασιν τινα γενομενην εν τῃ πολει και φονον βληθεις εν τῃ φυλακῃ.
20παλιν δε ο Πειλατος προσεφωνησεν αυτοις, θελων απολυσαι τον Ιησουν.
21οι δε επεφωνουν λεγοντες Σταυρου σταυρου αυτον.
22ο δε τριτον ειπεν προς αυτους Τι γαρ κακον εποιησεν ουτος; ουδεν αιτιον θανατου ευρον εν αυτῳ· παιδευσας ουν αυτον απολυσω.
23οι δε επεκειντο φωναις μεγαλαις αιτουμενοι αυτον σταυρωθηναι, και κατισχυον αι φωναι αυτων.
24και Πειλατος επεκρινεν γενεσθαι το αιτημα αυτων·
25απελυσεν δε τον δια στασιν και φονον βεβλημενον εις φυλακην, ον ῃτουντο, τον δε Ιησουν παρεδωκεν τῳ θεληματι αυτων.
26Και ως απηγαγον αυτον, επιλαβομενοι Σιμωνα τινα Κυρηναιον ερχομενον απ αγρου επεθηκαν αυτῳ τον σταυρον φερειν οπισθεν του Ιησου.
27Ηκολουθει δε αυτῳ πολυ πληθος του λαου και γυναικων αι εκοπτοντο και εθρηνουν αυτον.
28στραφεις δε προς αυτας Ιησους ειπεν Θυγατερες Ιερουσαλημ, μη κλαιετε επ εμε· πλην εφ εαυτας κλαιετε και επι τα τεκνα υμων,
29οτι ιδου ερχονται ημεραι εν αις ερουσιν Μακαριαι αι στειραι, και αι κοιλιαι αι ουκ εγεννησαν, και μαστοι οι ουκ εθρεψαν.
30τοτε αρξονται λεγειν τοις ορεσιν Πεσατε εφ ημας, και τοις βουνοις Καλυψατε ημας·
31οτι ει εν υγρῳ ξυλῳ ταυτα ποιουσιν, εν τῳ ξηρῳ τι γενηται;
32Ηγοντο δε και ετεροι κακουργοι δυο συν αυτῳ αναιρεθηναι.
33Και οτε ηλθον επι τον τοπον τον καλουμενον Κρανιον, εκει εσταυρωσαν αυτον και τους κακουργους, ον μεν εκ δεξιων ον δε εξ αριστερων.
34ο δε Ιησους ελεγεν Πατερ, αφες αυτοις· ου γαρ οιδασιν τι ποιουσιν. διαμεριζομενοι δε τα ιματια αυτου εβαλον κληρους.
35και ειστηκει ο λαος θεωρων. εξεμυκτηριζον δε και οι αρχοντες λεγοντες Αλλους εσωσεν, σωσατω εαυτον, ει ουτος εστιν ο Χριστος του Θεου ο εκλεκτος.
36ενεπαιξαν δε αυτῳ και οι στρατιωται προσερχομενοι, οξος προσφεροντες αυτῳ
37και λεγοντες Ει συ ει ο Βασιλευς των Ιουδαιων, σωσον σεαυτον.
38ην δε και επιγραφη επ αυτῳ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΟΥΤΟΣ.
39Εις δε των κρεμασθεντων κακουργων εβλασφημει αυτον Ουχι συ ει ο Χριστος; σωσον σεαυτον και ημας.
40αποκριθεις δε ο ετερος επιτιμων αυτῳ εφη Ουδε φοβῃ συ τον Θεον, οτι εν τῳ αυτῳ κριματι ει;
41και ημεις μεν δικαιως, αξια γαρ ων επραξαμεν απολαμβανομεν· ουτος δε ουδεν ατοπον επραξεν.
42και ελεγεν Ιησου, μνησθητι μου οταν ελθῃς εις την βασιλειαν σου.
43και ειπεν αυτῳ Αμην σοι λεγω, σημερον μετ εμου εσῃ εν τῳ Παραδεισῳ.
44Και ην ηδη ωσει ωρα εκτη και σκοτος εγενετο εφ ολην την γην εως ωρας ενατης
45του ηλιου εκλιποντος, εσχισθη δε το καταπετασμα του ναου μεσον.
46και φωνησας φωνῃ μεγαλῃ ο Ιησους ειπεν Πατερ, εις χειρας σου παρατιθεμαι το πνευμα μου. τουτο δε ειπων εξεπνευσεν.
47ιδων δε ο εκατονταρχης το γενομενον εδοξαζεν τον Θεον λεγων Οντως ο ανθρωπος ουτος δικαιος ην.
48και παντες οι συνπαραγενομενοι οχλοι επι την θεωριαν ταυτην, θεωρησαντες τα γενομενα, τυπτοντες τα στηθη υπεστρεφον.
49ειστηκεισαν δε παντες οι γνωστοι αυτῳ απο μακροθεν, και γυναικες αι συνακολουθουσαι αυτῳ απο της Γαλιλαιας, ορωσαι ταυτα.
50Και ιδου ανηρ ονοματι Ιωσηφ βουλευτης υπαρχων, ανηρ αγαθος και δικαιος,
51—ουτος ουκ ην συνκατατεθειμενος τῃ βουλῃ και τῃ πραξει αυτων,— απο Αριμαθαιας πολεως των Ιουδαιων, ος προσεδεχετο την βασιλειαν του Θεου,
52ουτος προσελθων τῳ Πειλατῳ ῃτησατο το σωμα του Ιησου,
53και καθελων ενετυλιξεν αυτο σινδονι, και εθηκεν αυτον εν μνηματι λαξευτῳ, ου ουκ ην ουδεις ουπω κειμενος.
54και ημερα ην Παρασκευης, και σαββατον επεφωσκεν.
55Κατακολουθησασαι δε αι γυναικες, αιτινες ησαν συνεληλυθυιαι εκ της Γαλιλαιας αυτῳ, εθεασαντο το μνημειον και ως ετεθη το σωμα αυτου,
56υποστρεψασαι δε ητοιμασαν αρωματα και μυρα. Και το μεν σαββατον ησυχασαν κατα την εντολην,