1Ελεγεν δε και προς τους μαθητας Ανθρωπος τις ην πλουσιος ος ειχεν οικονομον, και ουτος διεβληθη αυτῳ ως διασκορπιζων τα υπαρχοντα αυτου. 2και φωνησας αυτον ειπεν αυτῳ Τι τουτο ακουω περι σου; αποδος τον λογον της οικονομιας σου· ου γαρ δυνῃ ετι οικονομειν. 3ειπεν δε εν εαυτῳ ο οικονομος Τι ποιησω, οτι ο κυριος μου αφαιρειται την οικονομιαν απ εμου; σκαπτειν ουκ ισχυω, επαιτειν αισχυνομαι. 4εγνων τι ποιησω, ινα οταν μετασταθω εκ της οικονομιας δεξωνται με εις τους οικους εαυτων. 5και προσκαλεσαμενος ενα εκαστον των χρεοφειλετων του κυριου εαυτου ελεγεν τῳ πρωτῳ Ποσον οφειλεις τῳ κυριῳ μου; 6ο δε ειπεν Εκατον βατους ελαιου. ο δε ειπεν αυτῳ Δεξαι σου τα γραμματα και καθισας ταχεως γραψον πεντηκοντα. 7επειτα ετερῳ ειπεν Συ δε ποσον οφειλεις; ο δε ειπεν Εκατον κορους σιτου. λεγει αυτῳ Δεξαι σου τα γραμματα και γραψον ογδοηκοντα. 8και επῃνεσεν ο κυριος τον οικονομον της αδικιας οτι φρονιμως εποιησεν· οτι οι υιοι του αιωνος τουτου φρονιμωτεροι υπερ τους υιους του φωτος εις την γενεαν την εαυτων εισιν. 9Και εγω υμιν λεγω, εαυτοις ποιησατε φιλους εκ του μαμωνα της αδικιας, ινα οταν εκλιπῃ δεξωνται υμας εις τας αιωνιους σκηνας. 10ο πιστος εν ελαχιστῳ και εν πολλῳ πιστος εστιν, και ο εν ελαχιστῳ αδικος και εν πολλῳ αδικος εστιν. 11ει ουν εν τῳ αδικῳ μαμωνᾳ πιστοι ουκ εγενεσθε, το αληθινον τις υμιν πιστευσει; 12και ει εν τῳ αλλοτριῳ πιστοι ουκ εγενεσθε, το ημετερον τις δωσει υμιν; 13Ουδεις οικετης δυναται δυσι κυριοις δουλευειν· η γαρ τον ενα μισησει και τον ετερον αγαπησει, η ενος ανθεξεται και του ετερου καταφρονησει. ου δυνασθε Θεῳ δουλευειν και μαμωνᾳ. 14Ηκουον δε ταυτα παντα οι Φαρισαιοι φιλαργυροι υπαρχοντες, και εξεμυκτηριζον αυτον. 15και ειπεν αυτοις Υμεις εστε οι δικαιουντες εαυτους ενωπιον των ανθρωπων, ο δε Θεος γινωσκει τας καρδιας υμων· οτι το εν ανθρωποις υψηλον βδελυγμα ενωπιον του Θεου. 16Ο νομος και οι προφηται μεχρι Ιωανου· απο τοτε η βασιλεια του Θεου ευαγγελιζεται και πας εις αυτην βιαζεται. 17ευκοπωτερον δε εστιν τον ουρανον και την γην παρελθειν η του νομου μιαν κεραιαν πεσειν. 18Πας ο απολυων την γυναικα αυτου και γαμων ετεραν μοιχευει, και ο απολελυμενην απο ανδρος γαμων μοιχευει. 19Ανθρωπος δε τις ην πλουσιος, και ενεδιδυσκετο πορφυραν και βυσσον ευφραινομενος καθ ημεραν λαμπρως. 20πτωχος δε τις ονοματι Λαζαρος εβεβλητο προς τον πυλωνα αυτου ειλκωμενος 21και επιθυμων χορτασθηναι απο των πιπτοντων απο της τραπεζης του πλουσιου· αλλα και οι κυνες ερχομενοι επελειχον τα ελκη αυτου. 22εγενετο δε αποθανειν τον πτωχον και απενεχθηναι αυτον υπο των αγγελων εις τον κολπον Αβρααμ· απεθανεν δε και ο πλουσιος και εταφη. 23και εν τῳ Αιδῃ επαρας τους οφθαλμους αυτου, υπαρχων εν βασανοις, ορᾳ Αβρααμ απο μακροθεν και Λαζαρον εν τοις κολποις αυτου. 24και αυτος φωνησας ειπεν Πατερ Αβρααμ, ελεησον με και πεμψον Λαζαρον ινα βαψῃ το ακρον του δακτυλου αυτου υδατος και καταψυξῃ την γλωσσαν μου, οτι οδυνωμαι εν τῃ φλογι ταυτῃ. 25ειπεν δε Αβρααμ Τεκνον, μνησθητι οτι απελαβες τα αγαθα σου εν τῃ ζωῃ σου, και Λαζαρος ομοιως τα κακα· νυν δε ωδε παρακαλειται συ δε οδυνασαι. 26και εν πασι τουτοις μεταξυ ημων και υμων χασμα μεγα εστηρικται, οπως οι θελοντες διαβηναι ενθεν προς υμας μη δυνωνται, μηδε εκειθεν προς ημας διαπερωσιν. 27ειπεν δε Ερωτω σε ουν, πατερ, ινα πεμψῃς αυτον εις τον οικον του πατρος μου· 28εχω γαρ πεντε αδελφους· οπως διαμαρτυρηται αυτοις, ινα μη και αυτοι ελθωσιν εις τον τοπον τουτον της βασανου. 29λεγει δε Αβρααμ Εχουσι Μωυσεα και τους προφητας· ακουσατωσαν αυτων. 30ο δε ειπεν Ουχι, πατερ Αβρααμ, αλλ εαν τις απο νεκρων πορευθῃ προς αυτους, μετανοησουσιν. 31ειπεν δε αυτῳ Ει Μωυσεως και των προφητων ουκ ακουουσιν, ουδε εαν τις εκ νεκρων αναστῃ πεισθησονται.