1Ησαν δε αυτῳ εγγιζοντες παντες οι τελωναι και οι αμαρτωλοι ακουειν αυτου.
2και διεγογγυζον οι τε Φαρισαιοι και οι γραμματεις λεγοντες οτι Ουτος αμαρτωλους προσδεχεται και συνεσθιει αυτοις.
3ειπεν δε προς αυτους την παραβολην ταυτην λεγων
4Τις ανθρωπος εξ υμων εχων εκατον προβατα και απολεσας εξ αυτων εν ου καταλειπει τα ενενηκοντα εννεα εν τῃ ερημῳ και πορευεται επι το απολωλος εως ευρῃ αυτο;
5και ευρων επιτιθησιν επι τους ωμους αυτου χαιρων,
6και ελθων εις τον οικον συνκαλει τους φιλους και τους γειτονας, λεγων αυτοις Συνχαρητε μοι, οτι ευρον το προβατον μου το απολωλος.
7λεγω υμιν οτι ουτως χαρα εν τῳ ουρανῳ εσται επι ενι αμαρτωλῳ μετανοουντι η επι ενενηκοντα εννεα δικαιοις οιτινες ου χρειαν εχουσιν μετανοιας.
8Η τις γυνη δραχμας εχουσα δεκα, εαν απολεσῃ δραχμην μιαν, ουχι απτει λυχνον και σαροι την οικιαν και ζητει επιμελως εως ου ευρῃ;
9και ευρουσα συνκαλει τας φιλας και γειτονας λεγουσα Συνχαρητε μοι, οτι ευρον την δραχμην ην απωλεσα.
10ουτως, λεγω υμιν, γινεται χαρα ενωπιον των αγγελων του Θεου επι ενι αμαρτωλῳ μετανοουντι.
11Ειπεν δε Ανθρωπος τις ειχεν δυο υιους.
12και ειπεν ο νεωτερος αυτων τῳ πατρι Πατερ, δος μοι το επιβαλλον μερος της ουσιας. ο δε διειλεν αυτοις τον βιον.
13και μετ ου πολλας ημερας συναγαγων παντα ο νεωτερος υιος απεδημησεν εις χωραν μακραν, και εκει διεσκορπισεν την ουσιαν αυτου ζων ασωτως.
14δαπανησαντος δε αυτου παντα εγενετο λιμος ισχυρα κατα την χωραν εκεινην, και αυτος ηρξατο υστερεισθαι.
15και πορευθεις εκολληθη ενι των πολιτων της χωρας εκεινης, και επεμψεν αυτον εις τους αγρους αυτου βοσκειν χοιρους·
16και επεθυμει γεμισαι την κοιλιαν αυτου εκ των κερατιων ων ησθιον οι χοιροι, και ουδεις εδιδου αυτῳ.
17εις εαυτον δε ελθων εφη Ποσοι μισθιοι του πατρος μου περισσευονται αρτων, εγω δε λιμῳ ωδε απολλυμαι.
18αναστας πορευσομαι προς τον πατερα μου και ερω αυτῳ Πατερ, ημαρτον εις τον ουρανον και ενωπιον σου,
19ουκετι ειμι αξιος κληθηναι υιος σου· ποιησον με ως ενα των μισθιων σου.
20και αναστας ηλθεν προς τον πατερα εαυτου. ετι δε αυτου μακραν απεχοντος ειδεν αυτον ο πατηρ αυτου και εσπλαγχνισθη, και δραμων επεπεσεν επι τον τραχηλον αυτου και κατεφιλησεν αυτον.
21ειπεν δε ο υιος αυτῳ Πατερ, ημαρτον εις τον ουρανον και ενωπιον σου, ουκετι ειμι αξιος κληθηναι υιος σου.
22ειπεν δε ο πατηρ προς τους δουλους αυτου Ταχυ εξενεγκατε στολην την πρωτην και ενδυσατε αυτον, και δοτε δακτυλιον εις την χειρα αυτου και υποδηματα εις τους ποδας,
23και φερετε τον μοσχον τον σιτευτον, θυσατε, και φαγοντες ευφρανθωμεν,
24οτι ουτος ο υιος μου νεκρος ην και ανεζησεν, ην απολωλως και ευρεθη. και ηρξαντο ευφραινεσθαι.
25ην δε ο υιος αυτου ο πρεσβυτερος εν αγρῳ· και ως ερχομενος ηγγισεν τῃ οικιᾳ, ηκουσεν συμφωνιας και χορων,
26και προσκαλεσαμενος ενα των παιδων επυνθανετο τι αν ειη ταυτα.
27ο δε ειπεν αυτῳ οτι Ο αδελφος σου ηκει, και εθυσεν ο πατηρ σου τον μοσχον τον σιτευτον, οτι υγιαινοντα αυτον απελαβεν.
28ωργισθη δε και ουκ ηθελεν εισελθειν· ο δε πατηρ αυτου εξελθων παρεκαλει αυτον.
29ο δε αποκριθεις ειπεν τῳ πατρι Ιδου τοσαυτα ετη δουλευω σοι και ουδεποτε εντολην σου παρηλθον, και εμοι ουδεποτε εδωκας εριφον ινα μετα των φιλων μου ευφρανθω·
30οτε δε ο υιος σου ουτος ο καταφαγων σου τον βιον μετα πορνων ηλθεν, εθυσας αυτῳ τον σιτευτον μοσχον.
31ο δε ειπεν αυτῳ Τεκνον, συ παντοτε μετ εμου ει, και παντα τα εμα σα εστιν·
32ευφρανθηναι δε και χαρηναι εδει, οτι ο αδελφος σου ουτος νεκρος ην και εζησεν, και απολωλως και ευρεθη.