1Και εγενετο εν τῳ ελθειν αυτον εις οικον τινος των αρχοντων των Φαρισαιων σαββατῳ φαγειν αρτον, και αυτοι ησαν παρατηρουμενοι αυτον. 2και ιδου ανθρωπος τις ην υδρωπικος εμπροσθεν αυτου. 3και αποκριθεις ο Ιησους ειπεν προς τους νομικους και Φαρισαιους λεγων Εξεστιν τῳ σαββατῳ θεραπευσαι η ου; 4οι δε ησυχασαν. και επιλαβομενος ιασατο αυτον και απελυσεν. 5και προς αυτους ειπεν Τινος υμων υιος η βους εις φρεαρ πεσειται, και ουκ ευθεως ανασπασει αυτον εν ημερᾳ του σαββατου; 6και ουκ ισχυσαν ανταποκριθηναι προς ταυτα. 7Ελεγεν δε προς τους κεκλημενους παραβολην, επεχων πως τας πρωτοκλισιας εξελεγοντο, λεγων προς αυτους 8Οταν κληθῃς υπο τινος εις γαμους, μη κατακλιθῃς εις την πρωτοκλισιαν, μη ποτε εντιμοτερος σου ῃ κεκλημενος υπ αυτου, 9και ελθων ο σε και αυτον καλεσας ερει σοι Δος τουτῳ τοπον, και τοτε αρξῃ μετα αισχυνης τον εσχατον τοπον κατεχειν. 10αλλ οταν κληθῃς, πορευθεις αναπεσε εις τον εσχατον τοπον, ινα οταν ελθῃ ο κεκληκως σε ερει σοι Φιλε, προσαναβηθι ανωτερον· τοτε εσται σοι δοξα ενωπιον παντων των συνανακειμενων σοι. 11οτι πας ο υψων εαυτον ταπεινωθησεται, και ο ταπεινων εαυτον υψωθησεται. 12Ελεγεν δε και τῳ κεκληκοτι αυτον Οταν ποιῃς αριστον η δειπνον, μη φωνει τους φιλους σου μηδε τους αδελφους σου μηδε τους συγγενεις σου μηδε γειτονας πλουσιους, μη ποτε και αυτοι αντικαλεσωσιν σε και γενηται ανταποδομα σοι. 13αλλ οταν δοχην ποιῃς, καλει πτωχους, αναπηρους, χωλους, τυφλους· 14και μακαριος εσῃ, οτι ουκ εχουσιν ανταποδουναι σοι· ανταποδοθησεται γαρ σοι εν τῃ αναστασει των δικαιων. 15Ακουσας δε τις των συνανακειμενων ταυτα ειπεν αυτῳ Μακαριος οστις φαγεται αρτον εν τῃ βασιλειᾳ του Θεου. 16ο δε ειπεν αυτῳ Ανθρωπος τις εποιει δειπνον μεγα, και εκαλεσεν πολλους, 17και απεστειλεν τον δουλον αυτου τῃ ωρᾳ του δειπνου ειπειν τοις κεκλημενοις Ερχεσθε, οτι ηδη ετοιμα εστιν. 18και ηρξαντο απο μιας παντες παραιτεισθαι. ο πρωτος ειπεν αυτῳ Αγρον ηγορασα, και εχω αναγκην εξελθων ιδειν αυτον· ερωτω σε, εχε με παρῃτημενον. 19και ετερος ειπεν Ζευγη βοων ηγορασα πεντε, και πορευομαι δοκιμασαι αυτα· ερωτω σε, εχε με παρῃτημενον. 20και ετερος ειπεν Γυναικα εγημα, και δια τουτο ου δυναμαι ελθειν. 21και παραγενομενος ο δουλος απηγγειλεν τῳ κυριῳ αυτου ταυτα. τοτε οργισθεις ο οικοδεσποτης ειπεν τῳ δουλῳ αυτου Εξελθε ταχεως εις τας πλατειας και ρυμας της πολεως, και τους πτωχους και αναπηρους και τυφλους και χωλους εισαγαγε ωδε. 22και ειπεν ο δουλος Κυριε, γεγονεν ο επεταξας, και ετι τοπος εστιν. 23και ειπεν ο κυριος προς τον δουλον Εξελθε εις τας οδους και φραγμους και αναγκασον εισελθειν, ινα γεμισθῃ μου ο οικος· 24λεγω γαρ υμιν οτι ουδεις των ανδρων εκεινων των κεκλημενων γευσεται μου του δειπνου. 25Συνεπορευοντο δε αυτῳ οχλοι πολλοι, και στραφεις ειπεν προς αυτους 26Ει τις ερχεται προς με και ου μισει τον πατερα αυτου και την μητερα και την γυναικα και τα τεκνα και τους αδελφους και τας αδελφας, ετι τε και την ψυχην εαυτου, ου δυναται ειναι μου μαθητης. 27οστις ου βασταζει τον σταυρον εαυτου και ερχεται οπισω μου, ου δυναται ειναι μου μαθητης. 28Τις γαρ εξ υμων θελων πυργον οικοδομησαι ουχι πρωτον καθισας ψηφιζει την δαπανην, ει εχει εις απαρτισμον; 29ινα μη ποτε θεντος αυτου θεμελιον και μη ισχυοντος εκτελεσαι παντες οι θεωρουντες αρξωνται αυτῳ εμπαιζειν 30λεγοντες οτι Ουτος ο ανθρωπος ηρξατο οικοδομειν και ουκ ισχυσεν εκτελεσαι. 31Η τις βασιλευς πορευομενος ετερῳ βασιλει συμβαλειν εις πολεμον ουχι καθισας πρωτον βουλευσεται ει δυνατος εστιν εν δεκα χιλιασιν υπαντησαι τῳ μετα εικοσι χιλιαδων ερχομενῳ επ αυτον; 32ει δε μηγε, ετι αυτου πορρω οντος πρεσβειαν αποστειλας ερωτᾳ τα προς ειρηνην. 33ουτως ουν πας εξ υμων ος ουκ αποτασσεται πασιν τοις εαυτου υπαρχουσιν ου δυναται ειναι μου μαθητης. 34Καλον ουν το αλας· εαν δε και το αλας μωρανθῃ, εν τινι αρτυθησεται; 35ουτε εις γην ουτε εις κοπριαν ευθετον εστιν· εξω βαλλουσιν αυτο. ο εχων ωτα ακουειν ακουετω.