1Ποθεν πολεμοι και ποθεν μαχαι εν υμιν; ουκ εντευθεν, εκ των ηδονων υμων των στρατευομενων εν τοις μελεσιν υμων; 2επιθυμειτε, και ουκ εχετε· φονευετε και ζηλουτε, και ου δυνασθε επιτυχειν· μαχεσθε και πολεμειτε. ουκ εχετε δια το μη αιτεισθαι υμας· 3αιτειτε και ου λαμβανετε, διοτι κακως αιτεισθε, ινα εν ταις ηδοναις υμων δαπανησητε. 4μοιχαλιδες, ουκ οιδατε οτι η φιλια του κοσμου εχθρα του Θεου εστιν; ος εαν ουν βουληθῃ φιλος ειναι του κοσμου, εχθρος του Θεου καθισταται. 5η δοκειτε οτι κενως η γραφη λεγει Προς φθονον επιποθει το πνευμα ο κατῳκισεν εν ημιν; 6μειζονα δε διδωσιν χαριν· διο λεγει Ο Θεος υπερηφανοις αντιτασσεται, ταπεινοις δε διδωσιν χαριν. 7υποταγητε ουν τῳ Θεῳ· αντιστητε δε τῳ διαβολῳ, και φευξεται αφ υμων· 8εγγισατε τῳ Θεῳ, και εγγισει υμιν. καθαρισατε χειρας, αμαρτωλοι, και αγνισατε καρδιας, διψυχοι. ταλαιπωρησατε και πενθησατε και κλαυσατε· 9ο γελως υμων εις πενθος μετατραπητω και η χαρα εις κατηφειαν. 10ταπεινωθητε ενωπιον Κυριου, και υψωσει υμας. 11Μη καταλαλειτε αλληλων, αδελφοι. ο καταλαλων αδελφου η κρινων τον αδελφον αυτου καταλαλει νομου και κρινει νομον· ει δε νομον κρινεις, ουκ ει ποιητης νομου αλλα κριτης. 12εις εστιν νομοθετης και κριτης, ο δυναμενος σωσαι και απολεσαι· συ δε τις ει, ο κρινων τον πλησιον; 13Αγε νυν οι λεγοντες Σημερον η αυριον πορευσομεθα εις τηνδε την πολιν και ποιησομεν εκει ενιαυτον και εμπορευσομεθα και κερδησομεν· 14οιτινες ουκ επιστασθε της αυριον ποια η ζωη υμων· ατμις γαρ εστε η προς ολιγον φαινομενη, επειτα και αφανιζομενη· 15αντι του λεγειν υμας Εαν ο Κυριος θελησῃ, και ζησομεν και ποιησομεν τουτο η εκεινο. 16νυν δε καυχασθε εν ταις αλαζονιαις υμων· πασα καυχησις τοιαυτη πονηρα εστιν. 17ειδοτι ουν καλον ποιειν και μη ποιουντι, αμαρτια αυτῳ εστιν.