1Μη πολλοι διδασκαλοι γινεσθε, αδελφοι μου, ειδοτες οτι μειζον κριμα λημψομεθα. 2πολλα γαρ πταιομεν απαντες· ει τις εν λογῳ ου πταιει, ουτος τελειος ανηρ, δυνατος χαλιναγωγησαι και ολον το σωμα. 3ει δε των ιππων τους χαλινους εις τα στοματα βαλλομεν εις το πειθεσθαι αυτους ημιν, και ολον το σωμα αυτων μεταγομεν. 4ιδου και τα πλοια, τηλικαυτα οντα και υπο ανεμων σκληρων ελαυνομενα, μεταγεται υπο ελαχιστου πηδαλιου οπου η ορμη του ευθυνοντος βουλεται· 5ουτως και η γλωσσα μικρον μελος εστιν και μεγαλα αυχει. ιδου ηλικον πυρ ηλικην υλην αναπτει· 6και η γλωσσα πυρ, ο κοσμος της αδικιας, η γλωσσα καθισταται εν τοις μελεσιν ημων, η σπιλουσα ολον το σωμα και φλογιζουσα τον τροχον της γενεσεως και φλογιζομενη υπο της γεεννης. 7πασα γαρ φυσις θηριων τε και πετεινων ερπετων τε και εναλιων δαμαζεται και δεδαμασται τῃ φυσει τῃ ανθρωπινῃ, 8την δε γλωσσαν ουδεις δαμασαι δυναται ανθρωπων· ακαταστατον κακον, μεστη ιου θανατηφορου. 9εν αυτῃ ευλογουμεν τον Κυριον και Πατερα, και εν αυτῃ καταρωμεθα τους ανθρωπους τους καθ ομοιωσιν Θεου γεγονοτας· 10εκ του αυτου στοματος εξερχεται ευλογια και καταρα. ου χρη, αδελφοι μου, ταυτα ουτως γινεσθαι. 11μητι η πηγη εκ της αυτης οπης βρυει το γλυκυ και το πικρον; 12μη δυναται, αδελφοι μου, συκη ελαιας ποιησαι η αμπελος συκα; ουτε αλυκον γλυκυ ποιησαι υδωρ. 13Τις σοφος και επιστημων εν υμιν; δειξατω εκ της καλης αναστροφης τα εργα αυτου εν πραυτητι σοφιας. 14ει δε ζηλον πικρον εχετε και εριθειαν εν τῃ καρδιᾳ υμων, μη κατακαυχασθε και ψευδεσθε κατα της αληθειας. 15ουκ εστιν αυτη η σοφια ανωθεν κατερχομενη, αλλα επιγειος, ψυχικη, δαιμονιωδης· 16οπου γαρ ζηλος και εριθεια, εκει ακαταστασια και παν φαυλον πραγμα. 17η δε ανωθεν σοφια πρωτον μεν αγνη εστιν, επειτα ειρηνικη, επιεικης, ευπειθης, μεστη ελεους και καρπων αγαθων, αδιακριτος, ανυποκριτος. 18καρπος δε δικαιοσυνης εν ειρηνῃ σπειρεται τοις ποιουσιν ειρηνην.