1Φηστος ουν επιβας τῃ επαρχειῳ μετα τρεις ημερας ανεβη εις Ιεροσολυμα απο Καισαριας,
2ενεφανισαν τε αυτῳ οι αρχιερεις και οι πρωτοι των Ιουδαιων κατα του Παυλου, και παρεκαλουν αυτον
3αιτουμενοι χαριν κατ αυτου, οπως μεταπεμψηται αυτον εις Ιερουσαλημ, ενεδραν ποιουντες ανελειν αυτον κατα την οδον.
4ο μεν ουν Φηστος απεκριθη τηρεισθαι τον Παυλον εις Καισαριαν, εαυτον δε μελλειν εν ταχει εκπορευεσθαι·
5Οι ουν εν υμιν, φησιν, δυνατοι συνκαταβαντες ει τι εστιν εν τῳ ανδρι ατοπον, κατηγορειτωσαν αυτου.
6Διατριψας δε εν αυτοις ημερας ου πλειους οκτω η δεκα, καταβας εις Καισαριαν, τῃ επαυριον καθισας επι του βηματος εκελευσεν τον Παυλον αχθηναι.
7παραγενομενου δε αυτου περιεστησαν αυτον οι απο Ιεροσολυμων καταβεβηκοτες Ιουδαιοι, πολλα και βαρεα αιτιωματα καταφεροντες, α ουκ ισχυον αποδειξαι,
8του Παυλου απολογουμενου οτι Ουτε εις τον νομον των Ιουδαιων ουτε εις το ιερον ουτε εις Καισαρα τι ημαρτον.
9ο Φηστος δε θελων τοις Ιουδαιοις χαριν καταθεσθαι, αποκριθεις τῳ Παυλῳ ειπεν Θελεις εις Ιεροσολυμα αναβας εκει περι τουτων κριθηναι επ εμου;
10ειπεν δε ο Παυλος Εστως επι του βηματος Καισαρος ειμι, ου με δει κρινεσθαι. Ιουδαιους ουδεν ηδικηκα, ως και συ καλλιον επιγινωσκεις.
11ει μεν ουν αδικω και αξιον θανατου πεπραχα τι, ου παραιτουμαι το αποθανειν· ει δε ουδεν εστιν ων ουτοι κατηγορουσιν μου, ουδεις με δυναται αυτοις χαρισασθαι· Καισαρα επικαλουμαι.
12τοτε ο Φηστος συνλαλησας μετα του συμβουλιου απεκριθη Καισαρα επικεκλησαι, επι Καισαρα πορευσῃ.
13Ημερων δε διαγενομενων τινων Αγριππας ο βασιλευς και Βερνικη κατηντησαν εις Καισαριαν ασπασαμενοι τον Φηστον.
14ως δε πλειους ημερας διετριβον εκει, ο Φηστος τῳ βασιλει ανεθετο τα κατα τον Παυλον λεγων Ανηρ τις εστιν καταλελειμμενος υπο Φηλικος δεσμιος,
15περι ου γενομενου μου εις Ιεροσολυμα ενεφανισαν οι αρχιερεις και οι πρεσβυτεροι των Ιουδαιων, αιτουμενοι κατ αυτου καταδικην·
16προς ους απεκριθην οτι ουκ εστιν εθος Ρωμαιοις χαριζεσθαι τινα ανθρωπον πριν η ο κατηγορουμενος κατα προσωπον εχοι τους κατηγορους τοπον τε απολογιας λαβοι περι του εγκληματος.
17συνελθοντων ουν ενθαδε αναβολην μηδεμιαν ποιησαμενος τῃ εξης καθισας επι του βηματος εκελευσα αχθηναι τον ανδρα·
18περι ου σταθεντες οι κατηγοροι ουδεμιαν αιτιαν εφερον ων εγω υπενοουν πονηρων,
19ζητηματα δε τινα περι της ιδιας δεισιδαιμονιας ειχον προς αυτον και περι τινος Ιησου τεθνηκοτος, ον εφασκεν ο Παυλος ζην.
20απορουμενος δε εγω την περι τουτων ζητησιν ελεγον ει βουλοιτο πορευεσθαι εις Ιεροσολυμα κακει κρινεσθαι περι τουτων.
21του δε Παυλου επικαλεσαμενου τηρηθηναι αυτον εις την του Σεβαστου διαγνωσιν, εκελευσα τηρεισθαι αυτον εως ου αναπεμψω αυτον προς Καισαρα.
22Αγριππας δε προς τον Φηστον Εβουλομην και αυτος του ανθρωπου ακουσαι. Αυριον, φησιν, ακουσῃ αυτου.
23Τῃ ουν επαυριον ελθοντος του Αγριππα και της Βερνικης μετα πολλης φαντασιας και εισελθοντων εις το ακροατηριον συν τε χιλιαρχοις και ανδρασιν τοις κατ εξοχην της πολεως, και κελευσαντος του Φηστου ηχθη ο Παυλος.
24και φησιν ο Φηστος Αγριππα βασιλευ και παντες οι συνπαροντες ημιν ανδρες, θεωρειτε τουτον περι ου απαν το πληθος των Ιουδαιων ενετυχον μοι εν τε Ιεροσολυμοις και ενθαδε, βοωντες μη δειν αυτον ζην μηκετι.
25εγω δε κατελαβομην μηδεν αξιον αυτον θανατου πεπραχεναι, αυτου δε τουτου επικαλεσαμενου τον Σεβαστον εκρινα πεμπειν.
26περι ου ασφαλες τι γραψαι τῳ κυριῳ ουκ εχω· διο προηγαγον αυτον εφ υμων και μαλιστα επι σου, βασιλευ Αγριππα, οπως της ανακρισεως γενομενης σχω τι γραψω·
27αλογον γαρ μοι δοκει πεμποντα δεσμιον μη και τας κατ αυτου αιτιας σημαναι.