1Περι μεν γαρ της διακονιας της εις τους αγιους περισσον μοι εστιν το γραφειν υμιν· 2οιδα γαρ την προθυμιαν υμων ην υπερ υμων καυχωμαι Μακεδοσιν οτι Αχαια παρεσκευασται απο περυσι, και το υμων ζηλος ηρεθισεν τους πλειονας. 3επεμψα δε τους αδελφους, ινα μη το καυχημα ημων το υπερ υμων κενωθῃ εν τῳ μερει τουτῳ, ινα καθως ελεγον παρεσκευασμενοι ητε, 4μη πως εαν ελθωσιν συν εμοι Μακεδονες και ευρωσιν υμας απαρασκευαστους καταισχυνθωμεν ημεις, ινα μη λεγωμεν υμεις, εν τῃ υποστασει ταυτῃ. 5αναγκαιον ουν ηγησαμην παρακαλεσαι τους αδελφους ινα προελθωσιν εις υμας και προκαταρτισωσιν την προεπηγγελμενην ευλογιαν υμων, ταυτην ετοιμην ειναι ουτως ως ευλογιαν και μη ως πλεονεξιαν. 6Τουτο δε, ο σπειρων φειδομενως φειδομενως και θερισει, και ο σπειρων επ ευλογιαις επ ευλογιαις και θερισει. 7εκαστος καθως προῃρηται τῃ καρδιᾳ, μη εκ λυπης η εξ αναγκης· ιλαρον γαρ δοτην αγαπᾳ ο Θεος. 8δυνατει δε ο Θεος πασαν χαριν περισσευσαι εις υμας, ινα εν παντι παντοτε πασαν αυταρκειαν εχοντες περισσευητε εις παν εργον αγαθον, 9καθως γεγραπται Εσκορπισεν, εδωκεν τοις πενησιν, η δικαιοσυνη αυτου μενει εις τον αιωνα. 10ο δε επιχορηγων σπερμα τῳ σπειροντι και αρτον εις βρωσιν χορηγησει και πληθυνει τον σπορον υμων και αυξησει τα γενηματα της δικαιοσυνης υμων· 11εν παντι πλουτιζομενοι εις πασαν απλοτητα, ητις κατεργαζεται δι ημων ευχαριστιαν τῳ Θεῳ. 12οτι η διακονια της λειτουργιας ταυτης ου μονον εστιν προσαναπληρουσα τα υστερηματα των αγιων, αλλα και περισσευουσα δια πολλων ευχαριστιων τῳ Θεῳ· 13δια της δοκιμης της διακονιας ταυτης δοξαζοντες τον Θεον επι τῃ υποταγῃ της ομολογιας υμων εις το ευαγγελιον του Χριστου και απλοτητι της κοινωνιας εις αυτους και εις παντας, 14και αυτων δεησει υπερ υμων επιποθουντων υμας δια την υπερβαλλουσαν χαριν του Θεου εφ υμιν. 15Χαρις τῳ Θεῳ επι τῃ ανεκδιηγητῳ αυτου δωρεᾳ.