1Αρχομεθα παλιν εαυτους συνιστανειν; η μη χρῃζομεν ως τινες συστατικων επιστολων προς υμας η εξ υμων;
2η επιστολη ημων υμεις εστε, ενγεγραμμενη εν ταις καρδιαις ημων, γινωσκομενη και αναγινωσκομενη υπο παντων ανθρωπων,
3φανερουμενοι οτι εστε επιστολη Χριστου διακονηθεισα υφ ημων, ενγεγραμμενη ου μελανι αλλα Πνευματι Θεου ζωντος, ουκ εν πλαξιν λιθιναις αλλ εν πλαξιν καρδιαις σαρκιναις.
4Πεποιθησιν δε τοιαυτην εχομεν δια του Χριστου προς τον Θεον.
5ουχ οτι αφ εαυτων ικανοι εσμεν λογισασθαι τι ως εξ εαυτων, αλλ η ικανοτης ημων εκ του Θεου,
6ος και ικανωσεν ημας διακονους καινης διαθηκης, ου γραμματος αλλα πνευματος· το γαρ γραμμα αποκτεινει, το δε πνευμα ζωοποιει.
7Ει δε η διακονια του θανατου εν γραμμασιν εντετυπωμενη λιθοις εγενηθη εν δοξῃ, ωστε μη δυνασθαι ατενισαι τους υιους Ισραηλ εις το προσωπον Μωυσεως δια την δοξαν του προσωπου αυτου την καταργουμενην,
8πως ουχι μαλλον η διακονια του πνευματος εσται εν δοξῃ;
9ει γαρ η διακονια της κατακρισεως δοξα, πολλῳ μαλλον περισσευει η διακονια της δικαιοσυνης δοξῃ.
10και γαρ ου δεδοξασται το δεδοξασμενον εν τουτῳ τῳ μερει εινεκεν της υπερβαλλουσης δοξης.
11ει γαρ το καταργουμενον δια δοξης, πολλῳ μαλλον το μενον εν δοξῃ.
12Εχοντες ουν τοιαυτην ελπιδα πολλῃ παρρησιᾳ χρωμεθα,
13και ου καθαπερ Μωυσης ετιθει καλυμμα επι το προσωπον αυτου, προς το μη ατενισαι τους υιους Ισραηλ εις το τελος του καταργουμενου.
14αλλα επωρωθη τα νοηματα αυτων. αχρι γαρ της σημερον ημερας το αυτο καλυμμα επι τῃ αναγνωσει της παλαιας διαθηκης μενει, μη ανακαλυπτομενον, οτι εν Χριστῳ καταργειται·
15αλλ εως σημερον ηνικα αν αναγινωσκηται Μωυσης καλυμμα επι την καρδιαν αυτων κειται·
16ηνικα δε εαν επιστρεψῃ προς Κυριον, περιαιρειται το καλυμμα.
17ο δε Κυριος το Πνευμα εστιν· ου δε το Πνευμα Κυριου, ελευθερια.
18ημεις δε παντες ανακεκαλυμμενῳ προσωπῳ την δοξαν Κυριου κατοπτριζομενοι την αυτην εικονα μεταμορφουμεθα απο δοξης εις δοξαν, καθαπερ απο Κυριου Πνευματος.