1εκρινα δε εμαυτῳ τουτο, το μη παλιν εν λυπῃ προς υμας ελθειν. 2ει γαρ εγω λυπω υμας, και τις ο ευφραινων με ει μη ο λυπουμενος εξ εμου; 3και εγραψα τουτο αυτο ινα μη ελθων λυπην σχω αφ ων εδει με χαιρειν, πεποιθως επι παντας υμας οτι η εμη χαρα παντων υμων εστιν. 4εκ γαρ πολλης θλιψεως και συνοχης καρδιας εγραψα υμιν δια πολλων δακρυων, ουχ ινα λυπηθητε, αλλα την αγαπην ινα γνωτε ην εχω περισσοτερως εις υμας. 5Ει δε τις λελυπηκεν, ουκ εμε λελυπηκεν, αλλα απο μερους, ινα μη επιβαρω, παντας υμας. 6ικανον τῳ τοιουτῳ η επιτιμια αυτη η υπο των πλειονων, 7ωστε τουναντιον μαλλον υμας χαρισασθαι και παρακαλεσαι, μη πως τῃ περισσοτερᾳ λυπῃ καταποθῃ ο τοιουτος. 8διο παρακαλω υμας κυρωσαι εις αυτον αγαπην· 9εις τουτο γαρ και εγραψα, ινα γνω την δοκιμην υμων, ει εις παντα υπηκοοι εστε. 10ῳ δε τι χαριζεσθε, καγω· και γαρ εγω ο κεχαρισμαι, ει τι κεχαρισμαι, δι υμας εν προσωπῳ Χριστου, 11ινα μη πλεονεκτηθωμεν υπο του Σατανα· ου γαρ αυτου τα νοηματα αγνοουμεν. 12Ελθων δε εις την Τρῳαδα εις το ευαγγελιον του Χριστου, και θυρας μοι ανεῳγμενης εν Κυριῳ, 13ουκ εσχηκα ανεσιν τῳ πνευματι μου τῳ μη ευρειν με Τιτον τον αδελφον μου, αλλα αποταξαμενος αυτοις εξηλθον εις Μακεδονιαν. 14Τῳ δε Θεῳ χαρις τῳ παντοτε θριαμβευοντι ημας εν τῳ Χριστῳ και την οσμην της γνωσεως αυτου φανερουντι δι ημων εν παντι τοπῳ· 15οτι Χριστου ευωδια εσμεν τῳ Θεῳ εν τοις σωζομενοις και εν τοις απολλυμενοις, 16οις μεν οσμη εκ θανατου εις θανατον, οις δε οσμη εκ ζωης εις ζωην. και προς ταυτα τις ικανος; 17ου γαρ εσμεν ως οι πολλοι καπηλευοντες τον λογον του Θεου, αλλ ως εξ ειλικρινιας, αλλ ως εκ Θεου κατεναντι Θεου εν Χριστῳ λαλουμεν.