1Περι δε των ειδωλοθυτων, οιδαμεν οτι παντες γνωσιν εχομεν. η γνωσις φυσιοι, η δε αγαπη οικοδομει· 2ει τις δοκει εγνωκεναι τι, ουπω εγνω καθως δει γνωναι· 3ει δε τις αγαπᾳ τον Θεον, ουτος εγνωσται υπ αυτου. 4Περι της βρωσεως ουν των ειδωλοθυτων οιδαμεν οτι ουδεν ειδωλον εν κοσμῳ, και οτι ουδεις Θεος ει μη εις. 5και γαρ ειπερ εισιν λεγομενοι θεοι ειτε εν ουρανῳ ειτε επι γης, ωσπερ εισιν θεοι πολλοι και κυριοι πολλοι, 6αλλ ημιν εις Θεος ο Πατηρ, εξ ου τα παντα και ημεις εις αυτον, και εις Κυριος Ιησους Χριστος, δι ου τα παντα και ημεις δι αυτου. 7αλλ ουκ εν πασιν η γνωσις· τινες δε τῃ συνηθειᾳ εως αρτι του ειδωλου ως ειδωλοθυτον εσθιουσιν, και η συνειδησις αυτων ασθενης ουσα μολυνεται. 8βρωμα δε ημας ου παραστησει τῳ Θεῳ· ουτε εαν μη φαγωμεν υστερουμεθα, ουτε εαν φαγωμεν περισσευομεν. 9βλεπετε δε μη πως η εξουσια υμων αυτη προσκομμα γενηται τοις ασθενεσιν. 10εαν γαρ τις ιδῃ σε τον εχοντα γνωσιν εν ειδωλιῳ κατακειμενον, ουχι η συνειδησις αυτου ασθενους οντος οικοδομηθησεται εις το τα ειδωλοθυτα εσθιειν; 11απολλυται γαρ ο ασθενων εν τῃ σῃ γνωσει, ο αδελφος δι ον Χριστος απεθανεν. 12ουτως δε αμαρτανοντες εις τους αδελφους και τυπτοντες αυτων την συνειδησιν ασθενουσαν εις Χριστον αμαρτανετε. 13διοπερ ει βρωμα σκανδαλιζει τον αδελφον μου, ου μη φαγω κρεα εις τον αιωνα, ινα μη τον αδελφον μου σκανδαλισω.