1Εαν ταις γλωσσαις των ανθρωπων λαλω και των αγγελων, αγαπην δε μη εχω, γεγονα χαλκος ηχων η κυμβαλον αλαλαζον. 2και εαν εχω προφητειαν και ειδω τα μυστηρια παντα και πασαν την γνωσιν, και εαν εχω πασαν την πιστιν ωστε ορη μεθισταναι, αγαπην δε μη εχω, ουθεν ειμι. 3και εαν ψωμισω παντα τα υπαρχοντα μου, και εαν παραδω το σωμα μου, ινα καυθησομαι, αγαπην δε μη εχω, ουδεν ωφελουμαι. 4Η αγαπη μακροθυμει, χρηστευεται η αγαπη, ου ζηλοι, η αγαπη ου περπερευεται, ου φυσιουται, 5ουκ ασχημονει, ου ζητει τα εαυτης, ου παροξυνεται, ου λογιζεται το κακον, 6ου χαιρει επι τῃ αδικιᾳ, συνχαιρει δε τῃ αληθειᾳ· 7παντα στεγει, παντα πιστευει, παντα ελπιζει, παντα υπομενει. 8Η αγαπη ουδεποτε πιπτει· ειτε δε προφητειαι, καταργηθησονται· ειτε γλωσσαι, παυσονται· ειτε γνωσις, καταργηθησεται. 9εκ μερους γαρ γινωσκομεν και εκ μερους προφητευομεν· 10οταν δε ελθῃ το τελειον, το εκ μερους καταργηθησεται. 11οτε ημην νηπιος, ελαλουν ως νηπιος, εφρονουν ως νηπιος, ελογιζομην ως νηπιος· οτε γεγονα ανηρ, κατηργηκα τα του νηπιου. 12βλεπομεν γαρ αρτι δι εσοπτρου εν αινιγματι, τοτε δε προσωπον προς προσωπον· αρτι γινωσκω εκ μερους, τοτε δε επιγνωσομαι καθως και επεγνωσθην. 13νυνι δε μενει πιστις, ελπις, αγαπη, τα τρια ταυτα· μειζων δε τουτων η αγαπη.