1εις το τελος ψαλμος τω δαυιδ εισακουσον ο θεος της φωνης μου εν τω δεεσθαι με απο φοβου εχθρου εξελου την ψυχην μου
2εσκεπασας με απο συστροφης πονηρευομενων απο πληθους εργαζομενων την ανομιαν
3οιτινες ηκονησαν ως ρομφαιαν τας γλωσσας αυτων ενετειναν τοξον αυτων πραγμα πικρον
4του κατατοξευσαι εν αποκρυφοις αμωμον εξαπινα κατατοξευσουσιν αυτον και ου φοβηθησονται
5εκραταιωσαν εαυτοις λογον πονηρον διηγησαντο του κρυψαι παγιδας ειπαν τις οψεται αυτους
6εξηρευνησαν ανομιας εξελιπον εξερευνωντες εξερευνησει προσελευσεται ανθρωπος και καρδια βαθεια
7και υψωθησεται ο θεος βελος νηπιων εγενηθησαν αι πληγαι αυτων
8και εξησθενησαν επ αυτους αι γλωσσαι αυτων εταραχθησαν παντες οι θεωρουντες αυτους
9και εφοβηθη πας ανθρωπος και ανηγγειλαν τα εργα του θεου και τα ποιηματα αυτου συνηκαν
10ευφρανθησεται δικαιος επι τω κυριω και ελπιει επ αυτον και επαινεσθησονται παντες οι ευθεις τη καρδια