1εις το τελος ψαλμος τω δαυιδ εισακουσον ο θεος της φωνης μου εν τω δεεσθαι με απο φοβου εχθρου εξελου την ψυχην μου 2εσκεπασας με απο συστροφης πονηρευομενων απο πληθους εργαζομενων την ανομιαν 3οιτινες ηκονησαν ως ρομφαιαν τας γλωσσας αυτων ενετειναν τοξον αυτων πραγμα πικρον 4του κατατοξευσαι εν αποκρυφοις αμωμον εξαπινα κατατοξευσουσιν αυτον και ου φοβηθησονται 5εκραταιωσαν εαυτοις λογον πονηρον διηγησαντο του κρυψαι παγιδας ειπαν τις οψεται αυτους 6εξηρευνησαν ανομιας εξελιπον εξερευνωντες εξερευνησει προσελευσεται ανθρωπος και καρδια βαθεια 7και υψωθησεται ο θεος βελος νηπιων εγενηθησαν αι πληγαι αυτων 8και εξησθενησαν επ αυτους αι γλωσσαι αυτων εταραχθησαν παντες οι θεωρουντες αυτους 9και εφοβηθη πας ανθρωπος και ανηγγειλαν τα εργα του θεου και τα ποιηματα αυτου συνηκαν 10ευφρανθησεται δικαιος επι τω κυριω και ελπιει επ αυτον και επαινεσθησονται παντες οι ευθεις τη καρδια