1εις το τελος τω δουλω κυριου τω δαυιδ φησιν ο παρανομος του αμαρτανειν εν εαυτω ουκ εστιν φοβος θεου απεναντι των οφθαλμων αυτου 2οτι εδολωσεν ενωπιον αυτου του ευρειν την ανομιαν αυτου και μισησαι 3τα ρηματα του στοματος αυτου ανομια και δολος ουκ εβουληθη συνιεναι του αγαθυναι 4ανομιαν διελογισατο επι της κοιτης αυτου παρεστη παση οδω ουκ αγαθη τη δε κακια ου προσωχθισεν 5κυριε εν τω ουρανω το ελεος σου και η αληθεια σου εως των νεφελων 6η δικαιοσυνη σου ωσει ορη θεου τα κριματα σου αβυσσος πολλη ανθρωπους και κτηνη σωσεις κυριε 7ως επληθυνας το ελεος σου ο θεος οι δε υιοι των ανθρωπων εν σκεπη των πτερυγων σου ελπιουσιν 8μεθυσθησονται απο πιοτητος του οικου σου και τον χειμαρρουν της τρυφης σου ποτιεις αυτους 9οτι παρα σοι πηγη ζωης εν τω φωτι σου οψομεθα φως 10παρατεινον το ελεος σου τοις γινωσκουσιν σε και την δικαιοσυνην σου τοις ευθεσι τη καρδια 11μη ελθετω μοι πους υπερηφανιας και χειρ αμαρτωλων μη σαλευσαι με 12εκει επεσον οι εργαζομενοι την ανομιαν εξωσθησαν και ου μη δυνωνται στηναι