1 2Kaj altrangulo kaj malaltrangulo, 3Mia buŝo diros saĝaĵon, 4Mi klinos mian orelon al sentenco; 5Kial mi devus timi en tagoj de malbono, 6Kiuj fidas sian potencon 7Fraton tute ne liberigos homo, 8(Multekosta estus la elaĉeto de ilia animo, 9Ke li restu viva eterne, 10Oni ja vidas, ke saĝuloj mortas, 11Ilia deziro estas, ke iliaj domoj ekzistu por ĉiam, 12Sed homo ne restas longe en honoro; 13Tia estas ilia vojo, ilia espero, 14Kiel ŝafoj ili estos metataj en Ŝeolon; 15Sed Dio liberigos mian animon el la mano de Ŝeol, 16Ne timu, kiam homo riĉiĝas, 17Ĉar mortante li nenion prenos; 18Ĉar kvankam li ĝuigas sian animon dum sia vivado, 19Tamen li iros al la generacio de siaj patroj, 20Homo, kiu estas en honoro, sed ne havas prudenton,