1Benu, ho mia animo, la Eternulon.
2Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto,
3Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn,
4Kiu faras la ventojn Liaj senditoj,
5Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj,
6La abismon Vi kovris kiel per vesto,
7De Via minaco ĝi kuras,
8Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn,
9Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos,
10Vi sendas fontojn al la riveroj,
11Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn;
12Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj,
13Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj;
14Vi kreskigas herbon por la bruto,
15Kaj la vino gajigas la koron de la homo,
16Satiĝas la arboj de la Eternulo,
17Kaj tie nestas birdoj;
18La altaj montoj estas por la ibeksoj,
19Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo;
20Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto,
21La leonidoj krias pri rabakiro,
22Kiam leviĝas la suno,
23Eliras homo por sia okupiĝo,
24Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo!
25Jen la maro, granda kaj vasta:
26Tie iras ŝipoj;
27Ĉiuj ili atendas de Vi,
28Vi donas al ili, ili kolektas;
29Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas;
30Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas;
31Gloro al la Eternulo estu eterne;
32Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas;
33Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos;
34Agrabla estu al Li mia meditado;
35Malaperu pekuloj de sur la tero,