1Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; 2Nia heredaĵo transiris al fremduloj, 3Ni fariĝis orfoj senpatraj, 4Nian akvon ni trinkas pro mono; 5Oni pelas nin je nia kolo; 6Al Egiptujo ni etendis la manon, 7Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; 8Sklavoj regas super ni; 9Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, 10Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, 11La virinojn en Cion ili senhonorigis, 12La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; 13La junuloj devas porti muelŝtonojn; 14La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, 15Malaperis la gajeco de nia koro; 16Defalis la krono de nia kapo; 17Pro tio senfortiĝis nia koro, 18Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, 19Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne 20Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, 21Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; 22Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis?