1Ijob respondis kaj diris:¶ 2Se estus pesita mia ĉagreno, 3Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; 4Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, 5Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? 6Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? 7Kion ne volis tuŝi mia animo, 8Ho, se mia peto plenumiĝus, 9Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, 10Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; 11Kio estas mia forto, ke mi persistu? 12Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? 13Mi havas ja nenian helpon, 14Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, 15Miaj fratoj trompas kiel torento, 16Kiuj estas malklaraj pro glacio, 17En la tempo de degelo ili malaperas, 18Ili forklinas la direkton de sia vojo, 19Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, 20Sed ili hontas pro sia fido; 21Nun vi neniiĝis; 22Ĉu mi diris: Donu al mi, 23Savu min el la mano de premanto, 24Instruu min, kaj mi eksilentos; 25Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? 26Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? 27Eĉ orfon vi atakus, 28Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; 29Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; 30Ĉu estas peko sur mia lango?