1Kaj plue parolis Elihu, kaj diris:¶ 2Atendu ankoraŭ iom; mi montros al vi, 3Mi prenos mian scion de malproksime, 4Ĉar vere miaj vortoj ne estas mensogaj; 5Vidu, Dio estas potenca, kaj tamen Li neniun malŝatas; 6Al malpiulo Li ne permesas vivi, 7Li ne forturnas de virtuloj Siajn okulojn, 8Kaj se ili estas ligitaj per ĉenoj, 9Tiam Li montras al ili iliajn farojn kaj kulpojn, 10Li malfermas ilian orelon por la moralinstruo, 11Se ili obeas kaj servas al Li, 12Sed se ili ne obeas, 13La hipokrituloj portas en si koleron; 14Ilia animo mortas en juneco, 15Li savas la suferanton en lia mizero, 16Ankaŭ vin Li elkondukus el la suferoj 17Sed vi fariĝis plena de kulpoj de malvirtulo; 18Via kolero ne forlogu vin al mokado, 19Ĉu Li atentos vian riĉecon? 20Ne strebu al tiu nokto, 21Gardu vin, ne kliniĝu al malpieco; 22Vidu, Dio estas alta en Sia forto. 23Kiu povas preskribi al Li vojon? 24Memoru, ke vi honoru Liajn farojn, 25Ĉiuj homoj ilin vidas; 26Vidu, Dio estas granda kaj nekonata; 27Kiam Li malgrandigas la gutojn de akvo, 28Verŝiĝas la nuboj 29Kaj kiam Li intencas etendi la nubojn 30Tiam Li etendas sur ilin Sian lumon 31Ĉar per ili Li juĝas la popolojn 32Per la manoj Li kovras la lumon 33Antaŭdiras pri ĝi ĝia bruo,