1Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, 2Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, 3Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris 4Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, 5El meze de la homoj oni elpelas ilin; 6En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, 7Inter la arbetaĵoj ili krias, 8Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, 9Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, 10Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, 11Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, 12Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; 13Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, 14Ili venas kiel tra larĝa breĉo, 15Teruroj turnis sin kontraŭ min, 16Kaj nun elverŝiĝas mia animo; 17En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, 18Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; 19Oni komparas min kun koto; 20Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; 21Vi fariĝis kruelulo por mi; 22Vi levis min en la venton, 23Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, 24Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, 25Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? 26Mi atendis bonon, sed venis malbono; 27Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; 28Mi estas nigra, sed ne de la suno; 29Mi fariĝis frato al la ŝakaloj 30Mia haŭto nigriĝis sur mi, 31Mia harpo fariĝis plendilo,