1Ijob respondis kaj diris:¶ 2Aŭskultu mian parolon; 3Toleru, ke mi parolu; 4Ĉu kontraŭ homo mi disputas? 5Turnu vin al mi, kaj vi eksentos teruron, 6Kiam mi ekpensas pri tio, min atakas teruro, 7Kial malpiuloj vivas, 8Ilia idaro estas bone aranĝita antaŭ ili, kune kun ili, 9Iliaj domoj estas en paco, sen timo; 10Ilia bovo naskigas kaj ne estas forpuŝata; 11Siajn malgrandajn infanojn ili elirigas kiel ŝafaron, 12Ili ĝojkrias sub la sonoj de tamburino kaj harpo, 13Ili pasigas siajn tagojn en bonstato, 14Kaj tamen ili diras al Dio: Foriru de ni, 15Kio estas la Plejpotenculo, ke ni servu al Li? 16Sed ne de ili dependas ilia bonstato; 17Ĝis kiam? La lumilo de la malpiuloj estingiĝu, 18Ili estu kiel pajlero antaŭ vento, 19Dio konservas lian malfeliĉon por liaj infanoj; 20Liaj propraj okuloj vidu lian malfeliĉon, 21Ĉar kiom interesas lin lia domo post li, 22Ĉu oni povas instrui scion al Dio, 23Unu mortas meze de sia abundeco, 24Lia brusto estas plena de lakto, 25Alia mortas kun animo suferanta, 26Sed ambaŭ kune ili kuŝas en la tero, 27Vidu, mi scias viajn pensojn, 28Vi diros: Kie estas la domo de la nobelo? 29Sed demandu la vojaĝantojn, 30En tago de malfeliĉo la malpiulo estas ŝirmata, 31Kiu montros antaŭ lia vizaĝo lian konduton? 32Kaj li estas akompanata al la tomboj, 33Dolĉaj estas por li la terbuloj de la valo, 34Kiel do vi volas konsoli min per vantaĵo,