1Ekparolis Cofar, la Naamano, kaj diris:¶ 2Pro tio miaj pensoj devigas min respondi, 3Hontindan riproĉon mi aŭdis, 4Ĉu vi scias, ke tiel estis de eterne, 5Ke la triumfado de malvirtuloj estas mallongatempa, 6Se lia grandeco eĉ atingus ĝis la ĉielo, 7Li tamen pereos por ĉiam, kiel lia sterko; 8Kiel sonĝo li forflugos, kaj oni lin ne trovos; 9Okulo, kiu rigardis lin, ne plu vidos lin; 10Liaj filoj kurados almozpetante, 11Liaj ostoj estos punitaj pro la pekoj de lia juneco, 12Se la malbono estas dolĉa en lia buŝo, 13Li flegas ĝin kaj ne forlasas ĝin, 14Tiam lia manĝaĵo renversiĝos en liaj internaĵoj, 15Li englutis havaĵon, sed li ĝin elvomos; 16Venenon de aspidoj li suĉos; 17Li ne vidos fluojn nek riverojn, 18Li redonos tion, kion li pene akiris, kaj li tion ne englutos; 19Ĉar li premis kaj forlasis la senhavulojn, 20Ĉar lia interno ne estis trankvila, 21Nenion restigis lia manĝemeco; 22Malgraŭ lia abundeco, li estos premata; 23Por plenigi lian ventron, 24Se li forkuros de batalilo fera, 25Nudigita glavo trairos lian korpon, 26Nenia mallumo povos kaŝi liajn trezorojn; 27La ĉielo malkovros liajn malbonagojn, 28Malaperos la greno el lia domo, 29Tia estas de Dio la sorto de homo malpia,