1Ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:¶ 2Ĉu saĝulo povas respondi per ventaj opinioj, 3Vi disputas per vortoj senutilaj, 4Vi forigas la timon, 5Ĉar via malbonago instigas vian buŝon, 6Vin kondamnas via buŝo, ne mi; 7Ĉu vi naskiĝis la unua homo? 8Ĉu vi aŭdis la sekretan decidon de Dio, 9Kion vi scias tian, kion ni ne scias? 10Inter ni estas grizuloj kaj maljunuloj, 11Ĉu tiel malmulte valoras por vi la konsoloj de Dio 12Kial vin tiel levas via koro, 13Ke vi direktas kontraŭ Dion vian koleron, 14Kio estas homo, ke li povus esti pura 15Vidu, inter Liaj sanktuloj ne ĉiuj estas fidindaj, 16Des pli homo, abomeninda kaj malbona, 17Mi montros al vi, aŭskultu min; 18Kion saĝuloj diris kaj ne kaŝis antaŭ siaj patroj, 19Al kiuj, al ili solaj, estis donita la tero, 20Dum sia tuta vivo malpiulo estas maltrankvila, 21Teruroj sonas en liaj oreloj; 22Li ne esperas, ke li saviĝos el mallumo; 23Li vagadas, serĉante panon; 24Teruras lin mizero kaj premateco, 25Pro tio, ke li etendis sian manon kontraŭ Dion 26Kuris kontraŭ Lin kun fiera kolo, 27Li kovris sian vizaĝon per graso 28Li loĝas en urboj ruinigitaj, 29Li ne restos riĉa, lia bonstato ne teniĝos, 30Li ne forkliniĝos de mallumo; 31La erarinto ne fidu vantaĵon, 32Antaŭtempe li finiĝos, 33Lia nematura bero estos deŝirita, kiel ĉe vinbertrunko; 34Ĉar la anaro de la hipokrituloj senhomiĝos; 35Ili gravediĝis per malpiaĵo kaj naskis pekon,