1In finem, pro Idithun, Psalmus Asaph.
2Voce mea ad Dominum clamavi: voce mea ad Deum, et intendit mihi.
3In die tribulationis meæ Deum exquisivi, manibus meis nocte contra eum: et non sum deceptus. Renuit consolari anima mea,
4memor fui Dei, et delectatus sum, et exercitatus sum: et defecit spiritus meus.
5Anticipaverunt vigilias oculi mei: turbatus sum, et non sum locutus.
6Cogitavi dies antiquos: et annos æternos in mente habui.
7Et meditatus sum nocte cum corde meo, et exercitabar, et scopebam spiritum meum.
8Numquid in æternum proiiciet Deus: aut non apponet ut complacitior sit adhuc?
9Aut in finem misericordiam suam abscindet, a generatione in generationem?
10Aut obliviscetur misereri Deus? aut continebit in ira sua misericordias suas?
11Et dixi nunc cœpi: hæc mutatio dexteræ Excelsi.
12Memor fui operum Domini: quia memor ero ab initio mirabilium tuorum,
13et meditabor in omnibus operibus tuis: et in adinventionibus tuis exercebor.
14Deus in sancto via tua: quis Deus magnus sicut Deus noster?
15Tu es Deus qui facis mirabilia. Notam fecisti in populis virtutem tuam:
16redemisti in brachio tuo populum tuum, filios Iacob, et Ioseph.
17Viderunt te aquæ Deus, viderunt te aquæ: et timuerunt, et turbatæ sunt abyssi.
18Multitudo sonitus aquarum: vocem dederunt nubes. Etenim sagittæ tuæ transeunt:
19vox tonitrui tui in rota. Illuxerunt coruscationes tuæ orbi terræ: commota est et contremuit terra.
20In mari via tua, et semitæ tuæ in aquis multis: et vestigia tua non cognoscentur.
21Deduxisti sicut oves populum tuum, in manu Moysi et Aaron.