1In finem, Pro Idithun, Psalmus David.
2Nonne Deo subiecta erit anima mea? ab ipso enim salutare meum.
3Nam et ipse Deus meus, et salutaris meus: susceptor meus, non movebor amplius.
4Quousque irruitis in hominem? interficitis universi vos: tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ.
5Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere, cucurri in siti: ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant.
6Verumtamen Deo subiecta esto anima mea: quoniam ab ipso patientia mea.
7Quia ipse Deus meus, et salvator meus: adiutor meus, non emigrabo.
8In Deo salutare meum, et gloria mea: Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.
9Sperate in eo omnis congregatio populi, effundite coram illo corda vestra: Deus adiutor noster in æternum.
10Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris: ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.
11Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere: divitiæ si affluant, nolite cor apponere.
12Semel locutus est Deus, duo hæc audivi, quia potestas Dei est,
13et tibi Domine misericordia: quia tu reddes unicuique iuxta opera sua.