1Occasiones quærit qui vult recedere ab amico: omni tempore erit exprobrabilis.
2Non recipit stultus verba prudentiæ: nisi ea dixeris quæ versantur in corde eius.
3Impius, cum in profundum venerit peccatorum, contemnit: sed sequitur eum ignominia et opprobrium.
4Aqua profunda verba ex ore viri: et torrens redundans fons sapientiæ.
5Accipere personam impii non est bonum, ut declines a veritate iudicii.
6Labia stulti miscent se rixis: et os eius iurgia provocat.
7Os stulti contritio eius: et labia ipsius, ruina animæ eius.
8Verba bilinguis, quasi simplicia: et ipsa perveniunt usque ad interiora ventris. Pigrum deiicit timor: animæ autem effeminatorum esurient.
9Qui mollis et dissolutus est in opere suo, frater est sua opera dissipantis.
10Turris fortissima, nomen Domini: ad ipsum currit iustus, et exaltabitur.
11Substantia divitis urbs roboris eius, et quasi murus validus circumdans eum.
12Antequam conteratur, exaltatur cor hominis: et antequam glorificetur, humiliatur.
13Qui prius respondet quam audiat, stultum se esse demonstrat, et confusione dignum.
14Spiritus viri sustentat imbecillitatem suam: spiritum vero ad irascendum facilem quis poterit sustinere?
15Cor prudens possidebit scientiam: et auris sapientium quærit doctrinam.
16Donum hominis dilatat viam eius, et ante principes spatium ei facit.
17Iustus, prior est accusator sui: venit amicus eius, et investigabit eum.
18Contradictiones comprimit sors, et inter potentes quoque diiudicat.
19Frater, qui adiuvatur a fratre, quasi civitas firma: et iudicia quasi vectes urbium.
20De fructu oris viri replebitur venter eius: et genimina labiorum ipsius saturabunt eum.
21Mors, et vita in manu linguæ: qui diligunt eam, comedent fructus eius.
22Qui invenit mulierem bonam, invenit bonum: et hauriet iucunditatem a Domino. Qui expellit mulierem bonam, expellit bonum: qui autem tenet adulteram, stultus est et impius.
23Cum obsecrationibus loquetur pauper: et dives effabitur rigide.
24Vir amabilis ad societatem, magis amicus erit, quam frater.